IFFR, dagverslag 3 februari 1999

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 3 februari 1999

Twee jaar geleden was de documentaire 'Yang + Yin: Gender in Chinese Cinema" van Stanley Kwan te zien, waarin hij de tegenstellingen in de Chinese films liet zien en getuigde van zijn homosexualiteit. Hold you tight zou je kunnen zien als een speelfilmuitwerking van deze documentaire. Homo en hetero, anonieme en intieme sex, het harde werkende leven en de zoektocht naar geborgenheid komen hier samen. Kwan toont het met een sterk sensueel gevoel in een mooi gelaagd verhaal.

Leaf on a pillow van Garin Nugroho was de openingsfilm van het festival. Een primeur, want deze eer was een door het Hubert Bals Fonds gesubsidieerde film nog nooit ten deel gevallen. Het onderwerp spreekt algemeen aan: straatkinderen in Indonesië, maar de uitwerking is niet erg bijzonder. De ontwikkeling is zwak en de hete hangijzers worden niet aangepakt.

Leaf on a pillow in de pers.

The may lady van de Iraanse Rakshan Bani-Etemad gaat over de conflicten die Iraanse vrouwen ondergaan op terreinen van moederschap, liefde en werk. Een gescheiden vrouw is gek op een man, maar haar zoon, die zich de man in huis voelt, verzet zich daar hevig tegen. Intussen maakt zij een documentaire over de mogelijke Iraanse modelmoeder. De film geeft een bijzonder portret van de Iraanse samenleving, maar zou wellicht als documentaire beter uit de verf zijn gekomen.

The may lady in de pers.

Vorig jaar werd er een retrospectief gewijd aan de Japanner Mochizuki Rokuro, die begonnen is als porno- en yakuzaregisseur. In zijn nieuwste film Minazuki zijn sex en geweld in het begin behoorlijk fors aanwezig, maar langzamerhand ontwikkelt hij tot een intrigerend drama. Het is een combinatie die we hier amper gewend zijn en de essentiele onbegrijpelijkheid van Japanners maar weer eens benadrukt.

Van de zeven Tiger Awardsfilms die ik tot nu toe zag was alleen 'Victor... pendant qu'il est trop tard' van goed niveau, maar vanavond kwam er gelukkig een tweede bij: de zwart-witfilm Following van de Engelsman Christopher Nolan. Vooral het script is sterk. Een werkeloze man volgt om de verveling te verdrijven onbekenden. Wanneer hij achter een beroepsinbreker aanzit komt hij in de problemen. De film is een jaar lang op een dag in de week gedraaid, omdat alle medewerkers overdag een baan hadden. Nolan was zowel schrijver, regisseur als cameraman. Maar ondanks deze beperkingen is er een stijlvolle spannende film ontstaan met een mooie ontknoping.

Following in de pers.

Ikinai van de Japanner Shimizu Hiroshi is een van de grappigste films die ik deze week gezien heb en dat is opmerkelijk, omdat hij over een collectieve zelfmoord gaat. Een aantal wanhopigen gaat op een bustoer die zal eindigen in een noodlottig ongeval, zodat de verzekering uit zal keren. Er is een probleempje: door een misverstand is er een jonge vrouw aan boord die van de opzet niets weet. De film is bedoeld om tegelijk komisch en triest te zijn, maar op het westerse publiek leek vooral de komische kant sterk over te komen. De ontwikkelingen volgen misschien wel erg vanzelfsprekend uit de uitgangspunten, maar de uitwerking zit prima in elkaar.

Ga naar morgen of de index.