IFFR, dagverslag 29 januari 1999

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 29 januari 1999

Slidin' alles bunt und wunderbar is een drieluik van drie jonge Oostenrijkse regisseurs (Barbara Albert, Michael Grimm en Reinhard Jud), dat meedingt naar een Tiger Award. De delen gaan over de zoektocht van jonge mensen naar plezier, liefde en geluk. Het eerste deel is het minst sterk en daardoor komt de film maar langzaam op gang. Pas aan het eind, als de stadsjongeren op het platteland terecht komen wordt het echt interessant. Dan beginnen er breuken in het uiterlijk vertoon te komen en wordt het gebabbel inhoudsvoller.

Het onvoorstelbare is gebeurd: de Taiwanese regisseur Tsai Ming-liang heeft een film gemaakt die enigszins optimistisch afloopt en waar zelfs in gezongen wordt. Het is dan ook een opdrachtfilm voor de Franse zender Arte over de eeuwwende. The hole draait om een gat in de vloer tussen een bovenbuurman en een benedenbuurvrouw. De communicatie verloopt moeizaam als in al Tsais films, maar in de liedjes komen de ware gevoelens naar boven. The hole is niet zo beklemmend als voorgaande films als Vive l'amour en The river en het geheel wekt de indruk van een tussendoortje. Maar natuurlijk zijn ook hier weer beelden verwerkt die niet van het netvlies te branden zijn. The hole in de pers.

De laatste jaren krijgt de strijd om de publieksfavoriet in de pers uitgebreid aandacht. Het is altijd een speciaal soort films dat bovenaan weet te komen: verzorgd, een beetje sentimenteel met ruimte voor een lach, en niet te deprimerend aan het einde. Dis-moi que je rêve van de Fransman Claude Mourieras voldoet aan die voorwaarden. Een gezin in de Franse Alpen worstelt met de vraag of hun twintigjarige zwakbegaafde zoon in een inrichting geplaatst moet worden. De ouders besluiten een psycholoog in te schakelen, maar dat maakt het er niet gemakkelijker op.
Dis-moi que je rêve is een mooie, innemende film. De ontwikkelingen zijn verrassend maar blijven binnen de grenzen van het geloofwaardige. Voeg daar het goede spel aan toe, en je zou een hit in handen kunnen hebben... als Nederlanders naar Franse films zouden gaan. Dis-moi que je rêve in de pers.

In Surrender Dorothy van de Amerikaan Kevin Di Novis ontdekt een underdog hoe hij invloed over anderen kan uitoefenen met ernstige gevolgen. Langzaamaan vergaat je het lachen. De zwart-wit fotografie in combinatie met de art directie is om je vingers bij af te likken, maar de personages blijven te vlak om het verhaal echt naar de strot te laten grijpen.

Ook Poznan '56 is een zwart-wit film. Maar hier zijn de beelden niet groezelig maar juist helder. Dit vormt een mooi contrast met het verhaal: een neergeslagen opstand in de Poolse stad Poznan in 1956, gezien door twee twaalfjarige jongens. Aanvankelijk is het overduidelijk wie wel en niet aan de goede kant staat, maar in de loop van de film beginnen de morele twijfels toe te slaan. De film is duidelijk gericht op een Pools publiek, maar ook voor westeuropeanen is hij interessant genoeg.

Ga naar morgen of de index.