Vive l'amour

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Taiwan, 1994
• Regie: Tsai Ming-liang
• Met: Yang Kuei-mei, Lee Kang-sheng, Chen Chao-jung
• Scenario: Tsai Ming-liang, Yang Pi-ying, Tsai Yi-chun
• Camera: Liao Penjung, Lin Ming-kuo
• Geluid: Yang Ching-an
• Montage: Sung Fanchen
• Art directie: Li Pao-lin
• kleur, 118 minuten
• Gezien: 2 juni 1997, 't Hoogt, Utrecht

Soms is een reprise van een film als het weerzien van een oude liefde. Kan de vlam weer opflakkeren? Of heb je je indertijd vergist? Een film die je ooit prachtig vond laat herinneringen na die steeds verder van het originele beeld wegdobberen. De hernieuwde kennismaking met Vive l'amour van de Taiwanees Tsai Ming-liang (Rebels of a neon god) was een spannende aangelegenheid.

Veel kaler dan in Vive l'amour kan een verhaal haast niet zijn. De jonge Hsiao-kang (Lee Kang-sheng) komt met gestolen sleutels een leegstaande flat binnen om zelfmoord te plegen. Intussen probeert op straat de vlotte Ah-jung (Chen Chao-jung) May (Yang Kuei-mei) te versieren. Zij gaan naar dezelfde flat om de liefde te bedrijven. De nieuwsgierigheid van Hsiao-kang wint het van zijn doodswens. In de volgende dagen keren de drie regelmatig terug. Hsiao-kang wordt verliefd op Ah-jung, terwijl deze op zijn beurt May probeert te bereiken. Maar nader tot elkaar komen ze amper.

Alle drie zijn verkopers van omhulsels: huizen, plaatsen in een urnengalerij, kleren. In de hele film zien we ze niets verkopen. In het tonen van hun gevoelens zijn ze al even machteloos. Er wordt dan ook bijna niet gesproken.

Het knappe van regisseur Tsai Ming-liang is dat hij personages ondanks hun zwijgen tot leven weet te wekken. Hij doet dat vooral door ze te laten zien op momenten dat ze zich onbespied wanen. We zien Hsiao-kang een meloen optillen om hem eerst voorzichtig dan gepassioneerd te zoenen. We zien May uiterst grondig haar gezicht schrobben. Deze scènes vertellen meer over hen dan met dialogen mogelijk zou zijn. De camera neemt met zoveel geduld en liefde hun handelen waar, dat zelfs masturbatie niet afstotend of opwindend, maar mooi en ontroerend wordt.

Er zijn weinig films die de eenzaamheid zo meedogenloos weergeven als Vive l'amour. Maar ondanks de zeven minuten durende huilpartij aan het eind verlaat je niet terneergeslagen de zaal. De liefde van de regisseur voor zijn personages voorkomt dat.

Vive l'amour was als een oude geliefde, en hij was weer net zo mooi als toen. Wordt hij over een paar jaar weer vertoond, dan zit ik in de zaal.

Cijfer (0-10): 9