IFFR, dagverslag 30 januari 1999

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 30 januari 1999

De eerste film was in ieder geval een voltreffer: Happiness van de Amerikaan Todd Solondz. Het is een zeer grappige maar tegelijkertijd ook verontrustende film over drie zusters en hun naasten. Verschillende verhalen over worstelingen met de liefde lopen door elkaar, onder andere een over een huisvader en psychiater die valt op de vriendjes van zijn zoontje. Dit verhaal maakt de meeste indruk, en door het in te passen in de andere verhalen krijgt het nog meer diepgang. Happiness is een met lef gemaakte film die uitstekend geregisseerd en gespeeld is. Een aanrader kortom.

Happiness in de pers.

Op de tweede film kun je geen kritiek hebben, al is het maar omdat hij Timeless, bottomless, bad movie heet. Ieder kritiekpunt kan weerlegd worden met de opmerking dat het inderdaad zo bedoeld is. Maar eigenlijk heeft regisseur Jang Sun-Woo, aan wie twee jaar geleden een retrospectief gewijd werd, een hele goede film afgeleverd. De 'slechte' vorm past namelijk uitstekend bij het onderwerp: de straatjeugd en de daklozen van Seoel. Het dreinende tempo sleept je in hun leven en biedt geen ontsnapping. Veel kwader worden films maar zelden gemaakt.

Ook Urban ghost story van Genevieve Joliffe speelt in de onderbuik van een samenleving, in dit geval van Glasgow. Een meisje raakt betrokken bij een ongeluk en begint daarna geesten te zien. De menging van het schuldcomplex, de paranormale verschijnselen en het sociale commentaar is echter gratuit en ook het spel en de regie bieden weinig verrassingen. Een film om snel te vergeten.

In heaven van Michael Bindlechner is de tweede Oostenrijkse film in de Tiger Awards competitie. Hij gaat over drie jonge mensen die gezamelijk proberen hun uiteenlopende dromen te verwezenlijken. Probleem is dat Bindlechner zijn onderwerp vreselijk serieus neemt, terwijl er op de keper beschouwd maar sprake is van een dun verhaaltje. Het duurt lang totdat hij terzake komt en hij heeft zijn personages onvoldoende uitgewerkt om de kijker echt te laten meeleven.

Veel speelser is Fresh air van de AustraliÎr Neil Mansfield. In een collage-achtige vorm beschrijft hij de levens van drie mensen achter in de twintig, die op het punt staan om of te kiezen voor het onzekere kunstenaarsbestaan of hun dromen achter zich te laten. Mansfield laat dat zien door de kleine gebeurtenissen in hun leve, die uiteindelijk een groter beeld vormen. Zijn film is misschien niet helemaal geslaagd, maar het is wel een plezier om naar te kijken.

Ga naar morgen of de index.