IFFR, dagverslag 6 februari 1998

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 6 februari 1998

Het festival bezoeken is gekkenwerk. Je bent de ene film nog niet uit of je rent al naar de volgende zaal. Het is niet de ideale manier van films bekijken, maar voor een groot aantal is dit de enige kans om ze ooit te zien. Vandaag kwam er zand in de machine. Ik zag een film die zo'n indruk maakte, dat ik geen andere indrukken meer kon velen.

De dag begon nog als de anderen. Swara mandel (Dance of the wind) is een film van de Indiaër Rajan Khosa, die zich afspeelt in de wereld van de raga-zangers. Hier is de rol van de leraren zeer belangrijk. Zij bepalen wanneer een zanger kan gaan optreden, en daar kunnen tientallen jaren overheen gaan. Als de leraar van Pallavi, tevens haar moeder, sterft, raakt verliest zij haar stem. Ze komt een meisje tegen dat prachtig kan zingen, en ze hoopt door haar te herstellen. Dance of the wind is voor een Westers publiek goed toegankelijk. In een bescheiden stijl wordt een mooi en wijs verhaal verteld.

En toen kwam de film waarvan ik haast knock out van ging: The house van de Litouwer Sharunas Bartas. Het zou onzinnig zijn om het verhaal na te vertellen, want dat is er niet. Of beter, ieder maakt er zijn eigen verhaal van. Het is een reeks scènes in een groot huis, in langdurige shots vanuit een vaste camerapositie. Alleen al de vrouw die met poppenkastpoppen speelt is betoverend. Zo expressief heb ik Jan Klaassen nog nooit gezien. De fotografie is prachtig en de gezichten zijn zo goed uitgelicht, dat iedereen, van jong tot oud, met of zonder littekens, mooi wordt. Het is een film die nog tijdenlang in het achterhoofd kan gisten.

'The house' in de pers.

Na een lange pauze ingelast te hebben ging ik naar de Belgische Way of the weed van An-Marie Lambrechts, Peter Missotten en Anne Quirijnen. Ik had het beter niet kunnen doen, want deze video is in alles tegengesteld aan The house. Hij bevat een aantal aardige choreografieën in een watertank, maar dit wordt ontstemd door een belachelijk verhaal en zinloze videoexperimenten. Waar Bartas tot de kern geraakt blijft Way of the weed een diffuus geheel. Ik ben de zaal uitgelopen en naar huis gegaan. Morgen is er weer een dag, ehh, nog één dag.

Naar morgen, of naar de index.