IFFR, dagverslag 30 januari 1998

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 30 januari 1998

Een kort dagje vandaag, want 's avonds kwam er een vriend uit Engeland over. Zelfs in deze dagen zijn er dingen die boven film gaan.

Vorig jaar heb ik Lone Star van John Sayles laten lopen, want hij zou toch wel in de filmhuizen uitkomen. Helaas dacht de distributeur dat alleen Amsterdammers slim genoeg waren voor deze film. Dat zou me met Sayles' nieuwste film, Men with guns niet gebeuren.

En het was geen teleurstelling. Men with guns is een stijlvolle en mooi opgebouwde film. Hij gaat over een Latijns-Amerikaanse arts, die een jonge doktoren opgeleid heeft om bij de indianen in het binnenland te werken. Als hij ze gaat opzoeken blijkt het gebied verscheurd te zijn door een strijd tussen het leger en de guerilla. Zijn levenswerk is mislukt. Laagje voor laagje bouwt Sayles het verhaal op. Iedere passagier die de arts - gedwongen of vrijwillig - in zijn auto meeneemt voegt weer een stukje aan de puzzel toe.

'Men with guns' in de pers.

Viagem ao principio do mundo van de negentigjarige Portugese regisseur Manoel de Oliveira is in ieder geval opmerkelijk, omdat het de laatste film van Marcello Mastroianni is. Het is de ultieme roadmovie, want een belangrijk gedeelte is een blik van achter uit een auto. De film draait dan ook om het verdriet om wat verdwenen is (saudade). Een Franse acteur bezoekt, met een aantal collega's en hun regisseur, het dorp waar zijn vader woonde voordat hij voorgoed naar Frankrijk vertrok. Hij wil zijn tante, die hij nog nooit gezien heeft, ontmoeten. Maar zij wil niets van hem weten, omdat hij geen Portugees spreekt. De film komt uiterst traag op gang, maar als de acteur zijn familie ontmoet begint het leven erin te stromen. Het is een bijzondere film in een tijd dat de cinema vooral jong en wild lijkt te zijn.

Van de verstilling van Oliveira naar de anarchie van Chirstoph Schlingensief is een reuzenstap die het bezoeken van een festival zo leuk kan maken. In Die 120 Tage van Bottrop probeert een filmcrew de laatste Neue Deutsche Film te maken. Iedereen hoopt dat Helmut Berger nog komt opdagen en intussen loopt alles uit de klauwen. Die 120 Tage is een chaotische film waarin afgerekend wordt met de volledige Duitse filmgeschiedenis. Het is goed dat de film maar een uur duurt, want je komt er compleet neurotisch uit.

Na drie dagen beginnen de beelden al aardig door elkaar te lopen. In welke film zat ook al weer het meisje met het gehoorapparaat, waar kookte de koffie over? Het zal niet lang duren totdat het tot een grote film vervloeit.

Naar morgen of de index..