True crime

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1999
• Regie: Clint Eastwood
• Met: Clint Eastwood, Isaiah Washington, Denis Leary, Lisa Gay Hamilton, James Woods
• Scenario: Larry Gross, Paul Brickman, Stephen Schiff, gebaseerd op de roman van Andrew Klavan
• Camera: Jack N. Green
• Montage: Joel Cox
• Art directie: Henry Bumstead
• Muziek: Lennie Niehaus
• Technicolor, DTS/Dolby Digital/SDDS, 127 minuten
• Gezien: 4 mei 1999, Sneak Preview, Camera, Utrecht

Clint speelt in True crime de journalist Steve Everett die zwerft van krant naar krant. Hij weet het overal te verpesten, omdat hij echtgenotes verleidt van mannen die zijn carrière kunnen breken (om over zijn huwelijk maar niet te spreken). Kortom, hij is de wandelende sociale incorrectheid. En juist hij krijgt de opdracht om een human interest verhaal te maken over Frank Beachum, een zwarte man (Isaiah Washington) die aan het eind van de dag terechtgesteld zal worden voor een moord die hij ontkent. Wroeten naar de ware toedracht van de zaak of beschouwingen over de doodstraf worden hem expliciet verboden.

True crime is een parallelle beschrijving van de dag van de twee mannen. Hun levens blijken sterke overeenkomsten en spiegelingen te kennen. Dit komt vooral naar voren in de verhouding met hun dochtertjes, die gespeeld worden door de werkelijke kinderen van de acteurs. Helaas is de vergelijking tussen Everett en Beachum behoorlijk doorzichtig. Bovendien ontbreekt het evenwicht, omdat het verhaal over de reporter veel origineler en boeiender is uitgewerkt dan dat over de vermeende moordenaar. Het lijkt erop dat Eastwood, nadat hij de rechten op het oorspronkelijke boek had aangekocht, de interesse voor het werkelijke verhaal snel verloor en meer geïnteresseerd was over de rol die hij zelf zou gaan spelen.

Je kunt Eastwood niet eens ongelijk geven. Het portret van mannen die stil zijn blijven staan in hun stoere maniertjes van de jaren zeventig, terwijl de wereld, en bovenal de vrouwen, zijn veranderd is het werkelijke interessante van de film. Over de doodstraf is na films als Dead man walking niet meer zo veel origineels te zeggen. Het mooist en verreweg het grappigst is een aantal scènes tussen Everett en de hoofdredacteur Alan Mann (James Woods). In scherp geschreven dialogen laten ze zien wat een eiland van mannelijkheid een redactielokaal kan zijn.

Clint Eastwood heeft altijd weten te boeien door zijn mix van onverstoorbare koelheid, eenzaamheid en het vermoede kleine hart. Ook in deze film is dat het geval. Hij wordt gesteund door uitstekende acteurs; een slechte rol zit er niet. Het zorgt ervoor dat er van True crime ondanks alle onevenwichtigheid toch behoorlijk te genieten is.