Sleeping man (Nemuro otoko)

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Japan, 1995
• Regie: Oguri Kohei
• Met: Ahn Sung-ki, Christine Hakim, Yakusho Koji, Imafuku Masao, Nomura Akiko, Yagi Masako
• Scenario: Oguri Kohei
• Camera: Maruike Osame
• Montage: Ogawa Nobuo
• Art directie: Yokoo Yoshinaga
• Muziek: Hosokawa Toshio
• kleur, 103 minuten
• Gezien: 28 december 1998, 't Hoogt, Utrecht

Ik zag Sleeping man voor het eerst tijdens het Internationaal Filmfestival Rotterdam. Het was een van de laatste dagen en ik kon de ogen niet helemaal open houden, hoewel de film me wel aansprak. Daarom heb ik hem een nieuwe kans gegeven, maar ook nu lukte het me niet om volledig bij de les te blijven.

Het verhaal van Sleeping man is dan ook niet al te opwindend. In een Japans dorp ligt een man te slapen, en niemand weet of hij nog wakker zal worden. Hij is in coma teruggekomen van een bergtocht in Zuid-Amerika. Het leven in het dorp gaat verder, maar de verstilling van zijn bestaan trekt de aandacht.

De regisseur heeft in interviews verklaard, dat zijn film mede een protest is tegen de overheersende vertelstructuur in de cinema. Het gaat hem meer om ideeën en gevoel dan om het plot. Hij gebruikt daarvoor kleine anecdotes en bovenal schitterende, computergemanipuleerde, natuuropnames. De wisselingen van de seizoenen en de schijngestalten van de maan vormen een belangrijke rode draad.

De vertelmethode houdt ook een gevaar in. Wie op een plot uit is zal gegarandeerd in slaap vallen, maar ook als je meer associatief ingesteld bent loop je de kans om in particuliere, door de beelden opgewekte dromen terecht te komen en daar bij een scènewisseling lichtelijk beschaamd uit wakker te schrikken.

Sleeping man is mooi, maar misschien wel te mooi. In een film over harmonie kan disharmonie wel degelijk op zijn plaats zijn. Het kan voorkomen dat je de harmonie vooral in jezelf vindt.