IFFR, dagverslag 2 februari 1998

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 2 februari 1998

Vandaag ben ik voor het eerst kwaad uit een voorstelling weggelopen. In de korte Franse film Solo tu van Arnaud Dommerc en Anne Benhaïem kijkt een vrouw van wie de relatie in scherven ligt naar een scène uit Shoah van Claude Lanzmann. De endlösungsgetuigenis die getoond wordt is zo intens en van zo'n ander niveau, dat hij niet in een relatiefilm thuishoort. De man die getoond wordt, spreekt voor het eerst van zijn leven over zijn ervaringen, en door ze in een ander kader te gebruiken worden ze verkwanseld. Ik snap niet hoe de eigenaars van de rechten van Shoah dit hebben kunnen toestaan..

Gelukkig was de voorgaande korte film heel wat plezieriger. Le sujet van Christian Rouaud gaat over een jonge documentairemaker, die een vrouw op leeftijd interviewt ter voorbereiding van een film. Zij is van hem gecharmeerd, maar hij blijft haar zien als onderwerp. Er volgt een mooi spel van het opbouwen en afbreken van vertrouwen. Het spel van Liliane Rovere maakt het alleen al de moeite waard om deze film te zien.

Uit Taiwan komt Lan yue (Blue Moon) van Ko I-cheng.Het is een bijzondere film, omdat de vijf filmrollen telkens in een andere volgorde gedraaid moeten worden. Dit levert honderdtwintig verschillende films op over de verhouding tussen twee vrienden en een vriendin. De film vormt zo een mozaïek waar een diffuus beeld uit naar voren komt. Een aantal scènes zijn zo geestig, dat ze niet zouden misstaan als korte film. Het kleurgebruik is ook nog eens prachtig.

Le septième ciel van Benoît Jacquot (La fille seule) gaat over een huwelijk in gevaar. De vrouw is kleptomaan en valt geregeld flauw. Ze zoekt hulp bij een hypnotherapeut. Haar man, die chirurg is, begrijpt weinig van haar zoektocht. Wanneer zij razendsnel opknapt raakt hij in de knoop. De film, die in een sobere stijl gefilmd is, wordt gekenmerkt door scherpe observaties en subtiel spel.

¿Quién diablos es Juliette? (Who the hell is Juliette?) van Carlos Marcovich is een Mexicaanse film die meedingt naar de Tiger Awards. Het is een zeer levendige film over de zestienjarige Yuliet uit Havana. Haar vader heeft vlak na haar geboorte Cuba verlaten, haar moeder heeft kort daarna zelfmoord gepleegd. Ze zit in de toeristenprostitutie, maar haar leven verandert als ze mee mag spelen in een videoclip met het Mexicaanse fotomodel Fabiola. De film is snel gemonteerd, en het blijft onduidelijk welke scènes gespeeld, en welke in scène gezet zijn. Soms komt de grilligheid wat geforceerd over, maar door de verrassende ontwikkelingen aan het eind komt het toch nog op z'n pootjes terecht.

De tocht om de wereld eindigde vandaag in een van mijn favoriete filmlanden: Iran. In Leila van Dariush Mehrjui ontdekt een vrouw na haar huwelijk dat ze onvruchtbaar is. Haar man heeft er geen problemen mee, maar zijn moeder dringt er op aan dat hij een tweede vrouw neemt. Het is een gegeven dat in het Westen haast onvoorstelbaar is, maar toch weet Mehrjui het invoelbaar te maken. Wie denkt dat Iran puur fundamentalistisch is zal zien dat de opvattingen toch wat verder uit elkaar liggen. Leila is geen opzwepende film, maar geeft wel een verrassend kijkje in de Iraanse samenleving.

Naar morgen of naar de index.