IFFR, dagverslag 29 januari 1998

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 29 januari 1998

Nu is het festival toch echt begonnen. De keuze is weer overweldigend, zodat ik de hele reis van Utrecht naar Rotterdam met m'n neus in de catalogus heb gezeten. Van de weeromstuit vergat ik m'n aantekenblokje. De laatste twee sneaks zullen dus nog even op hun bespreking moeten wachten, want veel tijd om de stukjes over te schrijven is er niet.

De eerste film was een lekkere binnenkomer: een niet te moeilijke en vermakelijke zwarte komedie uit Noorwegen: Budbringeren (Junk mail) van Pål Sletaune. We maken kennis met een postbode die je niet in je wijk zou willen hebben: hij gooit post weg die hij niet wil bezorgen en opent de geparfumeerde brieven. Verder leidt hij een treurig leven waarin een blik koude spaghetti het dagelijks hoogtepunt lijkt te zijn. Maar daar komt verandering in als hij de sleutels vindt van Line en haar huis insluipt. Door een uitgekookt script en lekker acteerwerk levert Junk mail een hoop gegniffel op. En als je je schaamt voor je karaokeprestaties, dan mag je deze film niet overslaan.

Hierna werd het tijd voor wat serieuzer werk. In Al massir (Destiny) gebruikt de Egyptenaar Youssef Chahine de geschiedenis van de twaalfde eeuwse filosoof Averroës om het belang van verdraagzaamheid en vrijheid van meningsuiting te laten zien. Het is geen droge film, maar een wijdlopend epos met heftige emoties, dat verlevendigd wordt met prachtige Arabische liederen.

Het hoogtepunt van de dag was The sweet hereafter van de Canadees Atom Egoyan. Het is een sterk, niet-lineair, gecomponeerd verhaal over het verdriet in een dorp na een ongeluk met een schoolbus. Een advocaat van buiten probeert de ouders mee te krijggen in een rechtzaak, maar wordt steeds meer geconfronteerd met zijn eigen problemen. Agoyan vertelt het verhaal zonder sentiment in een haast betoverend rustig tempo. De beelden van cameraman Paul Sarossy zijn prachtig. Hij weet de tegenstelling tussen de kou buiten en de warmte binnen in sterke kleuren te vangen. Het zou me niet verbazen als dit de filmhuishit van 1998 gaat worden.

Vorig jaar ben ik maar bij een film tijdens het festival weggelopen; een Tsjechishe inzending voor de Tiger Awards voor jonge regisseurs. De Tsjechische bijdrage van dit jaar, Knoflíkari (Buttoners) van Petr Zelenka was veel beter te verdragen. Een meesterwerk is het echter niet. Het zijn korte verhaaltjes die niet veel verder komen dan het enkele idee waar ze op rusten.

Rotterdam is weer drukker geworden. De rijen blijven lang en voor een behoorlijk aantal voorstellingen is de reserveringslimiet van 70% al bereikt. Op wat zacht gemopper na laat iedereen het gelaten over zich heengaan. Want een uur in de rij staan kan ook gezellig zijn. Dus morgen weer vol goede moed naar het filmparadijs aan de Maas.

Naar morgen of de index..