IFFR, dagverslag 28 januari 1998

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 28 januari 1998

Het is weer tijd voor de midwinter-lichttherapie. Het weer is somber, Rotterdam is grauw, het zijn dus ideale omstandigheden om tien dagen in de bioscoop door te brengen.

De eerste woensdag is een warmdraaidag. Kaartjes halen, rondwandelen door de vierkante kilometer die de komende dagen het domein zal zijn, naar het museum en nog net tijd om een film te kijken voordat de trein weer terug gaat.

De film was precies wat de titel beloofde: Strannoye vremya (Strange time). Het moet gezegd worden dat een gedeelte van de vreemdheid te wijten was aan de gebrekkige Engelse vertaling. Onder uitgebreide Russische spraakwatervallen verschenen vaak maar enkele woorden.

Regisseuse Natalia Piankova laat twee mannen op een dak elkaar hun liefdesgeschiedenissen vertellen. De verhalen zijn benevelend als de wodka die ze voortdurend drinken, en zuur als de citroen waarin vervolgens happen. De personages zijn stuk voor stuk verknipt en een groter contrast met de idylische pro- en epiloog is haast niet denkbaar. Als er uiteindelijk een vriendin op het dak verschijnt die haar verhaal vertelt, wordt duidelijk waar het verschil in mannen- en vrouwenliefde schuilt.

Spel en montage zijn niet erg professioneel, en daardoor stijgt Strange time niet boven het niveau van curriosum uit.

Ook het museum Boijmans van Beuningen levert zijn bijdrage aan het festival. Zo hebben ze een link gelegd tussen hun Max Ernst-tentoonstelling en het programmaonderdeel 'Lolop /re/presents' met surrealistische animatiefilms. In de korte tijd die ik had om de tentoonstelling te bekijken kon ik er weinig chocola van maken, maar misschien dat ik er van de week nog kom als ik even de films wil ontvluchten.

Verder zijn er nog twee film/video-installaties. De Britse kunstenaar Steve McQueen (nee, niet die) dreigt voortdurend door een voorgevel verpletterd te worden à la Buster Keaton. Vanuit alle hoeken filmt hij de klap, totdat uiteindelijk de kijker zelf onder de gevel terecht komt. Fascinerend is de lichamelijkheid. Door de gebeurtenis vanuit verschillende gezichtspunten te herhalen, wordt de aandacht getrokken naar de details. Want hoewel McQueen onbewogen staat, is in zijn ademhaling, ogen en mond toch emotie te zien.

In de installatie Untitled (The Belgium affair) toont Lidwien van der Ven met vijf ratelende projectors vier huizen en het inzetten van een contactlens. De beelden krijgen pas betekenis als je weet dat de huizen van Marc Dutroux zijn geweest. Door deze afhankelijkheid van de context staat de installatie dichter bij de beeldende kunst dan bij de cinema.

De verschillende filmfestivalonderdelen zijn nogal verstopt in het Boijmans. Ze zouden wel wat trotser mogen zijn op het grootste culturele festival van Nederland.

En na deze voorgerechtjes mag morgen het festival echt beginnen.

Ga naar morgen.