IFFR, dagverslag 3 februari 2000

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 3 februari 2000

Nu het festival aan zijn laatste dagen bezig is lijkt de conclusie dat het organisatorisch geslaagd is wel op zijn plaats. De kaartverkoop verloopt minder chaotisch dan een aantal jaar geleden, voorstellingen beginnen vaker op tijd en - heel belangrijk - de catering is ook beter op orde. Ik heb de indruk dat er iets minder bezoekers zijn dan vorig jaar, maar dat kan ook aan de uitbreiding van het aantal zalen liggen.

Mundo grúa van de Argentijn Pablo Trapero doet mee in de Tiger Competitie. Het is een in grofkorrelig zwart-wit geschoten sociaal realistisch drama. Een vijftigjarige man probeert weer aan het werk te komen. Hij moet er helemaal voor naar het zuiden van Argentinië, terwijl hij net in Buenos Aires een vriendin gevonden heeft. De levens die geschilderd worden in de film zijn hard, maar niet zonder warmte. De belangrijkste acteurs zijn geen professionals, wat Mundo grúa alleen maar levensechter maakt. Mundo grúa in de pers.

Moderne technieken maken het voor iedereen mogelijk een film te maken. Maar weinig huisvlijtproducten zullen zo leuk zijn als The target shoots first van de Amerikaan Christopher Wilcha. Na zijn afstuderen ging hij werken bij een groot muziek-postorderbedrijf en vanaf de eerste dag nam hij een videocamera mee. Het geeft een prachtige inkijkje in een grote Amerikaanse firma en de muziekindustrie. Het is te hopen dat de Nederlandse televisie deze documentaire nog eens gaat uitzenden. Het zou een hart onder de riem zijn voor iedereen met een kantoorbaan.

Voor Torowisko van Urszula Urbaniak kan ik geen andere reden bedenken waarom hij in het festivalprogramma is opgenomen dan dat hij uit Polen komt. Het is een zeer clichématige film over twee vriendinnen in een dorp, waarvan de ene achter alle mannen aan zit en de ander veel terughoudener is. Hierdoorheen speelt een geheel overbodig subplot van - je moet toch wat als je zonder ideeën zit - een drugsdealende broer. Het meest ergelijke is wel de soapmontage: iedere keer als er een scène begint komt er net iemand binnen.

Pola X van de Fransman Léos Carax (Les amants du pont neuf) is de critics choice van Hans Beerekamp. De film is in Frankrijk neergesabeld en lijkt niet in Nederland gedistribueerd te gaan worden. Doodzonde, want het is een meeslepende film. Een jonge schrijver van rijke komaf ontmoet een vrouw die zich uitgeeft voor zijn zus. Hij besluit alle schepen achter zich te verbranden en haar te volgen, met het doel meer levenservaring op te doen. Die krijgt hij ook, maar hij moet er veel voor inleveren. De film vraagt veel van de kijker, vooral de instelling niet alles te willen begrijpen. Want hoewel de filmstijl grotendeels realistisch blijft, vervagen de grenzen tussen droom en werkelijkheid steeds meer. De opnames, met name het verloop van lichte naar steeds donkere tinten, zijn schitterend en ook de acteerprestaties, onder andere van Katerina Golubeva en Catherine Deneuve zijn om je vingers bij af te likken.

Ga naar morgen of de index.