IFFR, dagverslag 1 februari 2000

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 1 februari 2000

Een dag filmfestival is een dag naar verhalen kijken. Op verschillende manieren verteld en met uiteenlopend resultaat. De films van vandaag gaven er een mooie doorsnede van.

Simon Mágus van de Hongaar Ildikó Enyedi is de critics' choice van Dana Linssen, hoofdredacteur van de Filmkrant. Een uitgeblust Hongaars medium wordt naar Parijs gehaald om een misdaad op te lossen. De magie van het verhaal zit hem niet in bovennatuurlijke gebeurtenissen, maar in de personages. Enyedi en de uitstekende acteurs laten de kijker veel ruimte voor een interpretatie van hun beweegredenen en dat maakt de film zeer boeiend.

Absolute Giganten van de Duitser Sebastian Schipper is veel rechtlijniger van opzet. In deze film uit de stal van Tom Tykwer ('Lola rennt') gaan drie vrienden het nachtleven in. Een van hen zal de volgende dag voorgoed naar het buitenland vertrekken. Dit simpele gegeven wordt verlevendigd met een serie grillige gebeurtenissen, waarin ook de Europees en wereldkampioen tafelvoetbal een rol spelen. De verveling wordt verder nog verdreven door speels camerawerk. Het is haast niet voor te stellen dat de Duitse cinema nog maar een paar jaar geleden dood verklaard werd.

Zoals de titel al doet vermoeden vertelt Away with words van de uit Australië afkomstige Christopher Doyle geen klassiek verhaal. De film gaat over een Chinees die aan alle woorden smaken en kleuren verbindt en geen woorden kan vergeten en een Engelse kroegbaas in Hong Kong die voortdurend dronken is en juist alles vergeet. Zoals verwacht bij het regiedebuut van deze bekende cameraman (onder andere de films van Wong Kar-wai) gaat het meer om de beelden dan om plot. Vooral de kleuren zijn hypnotiserend. Tussen de vele debuterende regisseurs in Rotterdam is Doyle met zijn 48 jaar misschien wel degene die de jeugdigste film heeft afgeleverd.

Niet alle verhalen in Rotterdam zijn meeslepend. Goed mis gaat het bij Post mortem van de Franstalige Canadees Louis Bélanger. Hij heeft uit een Joegoslavische krant twee verhalen gevist en ze samengevoegd. Een alleenstaande moeder gaat uit stelen en een teruggetrokken man wordt gearresteerd voor een verkrachting. Het blijven faits divers. De personages gaan niet leven omdat Bélanger nalaat ze herkenbaar te maken. In de catalogus verklaart de regisseur dat hij zich vooral ziet als een scenarioschrijver en dat hij het 'gegoochel met de camera' aan anderen overlaat. Ook dat is aan de film af te zien: van een interessante verbeelding is geen sprake.

Waar in 'Post mortem' de karakters te weinig een algemeen gezicht krijgen ontberen ze in Un amore juist specifieke kenmerken. In deze film van de Italiaan Gianluca Maria Tavarelli wordt een liefdesgeschiedenis van decennia in een paar kernscènes getoond. Het uitgangspunt is dat er in een mensenleven maar een paar momenten echt betekenis hebben. Dit idee maakte nieuwsgierig naar de film, maar helaas werkte het niet. Juist affaires moeten het hebben van de langzame ontwikkelingen, de grote momenten zijn slechts de afsluitingen waarbij het interessante al achter de rug is. Bovendien is wat niet uitgesproken wordt vaak belangrijker dan de gesprekken. Het spel, vooral van de mannelijke speler, is te zwak om dit over te brengen. Tenslotte zijn onderwerpen als het ontstaan en aflopen van relaties zo bekend voor de kijker dat je er eigenzinnige kenmerken aan toe moet voegen om het boeiend te houden.

Ga naar morgen of de index.