IFFR, dagverslag 31 januari 2000

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

Indexen: [de laatste 25] [op titel] [op regisseur] [op cijfer]

Wat schreven de kranten: [premieres van de laatste zes weken] [in 2000] [in 1999]

[links] [verzendlijst] [wie-wat-hoe-waarom] [gastenboek] [weblog]

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 31 januari 2000

Waarom is filmkijken zo leuk? Ik denk dat voor mij de herinnering aan mijn jeugd, toen bioscoopbezoek nog spannend was ongeacht de film, en je na afloop van de matinee een smak licht in je gezicht kreeg, een belangrijke rol speelt. Ik heb nog steeds een zwak plekje voor films die doen denken aan die ver verwijderde bioscoopervaringen.

Jin-roh is een manga-film van Okiura Hiroyuki. Het scenario is van Oshii Mamoru, aan wie een retrospectief is gewijd. Alleen de animaties zijn al voldoende reden om Jin-roh te bekijken. Met veel oog voor detail is een stad in oproer getekend. In het verhaal wordt een link gelegd tussen de strijd van een geheime oproereenheid met terroristen en het verhaal van roodkapje. Wie is de wolf? Het is om jaloers op te worden: een animatiefilm voor volwassenen zonder zoete liedjes.

Dead dogs Er zijn twee soorten Amerikaanse independants. Films met een eigen gezicht en sollicitaties naar een klus in Hollywood. Dead dogs van Clay Eide behoort tot de tweede categorie. Denk de zwartwit-fotografie weg en er blijft een rechtlijnig verhaal over waarbij een nachtportier van een hotel weer in zijn criminele verleden terecht dreigt te komen als hij zijn broer en zijn ex weer ziet. Aardig voor een tv-programma, maar voor een bioscoopfilm is het te mager.

Bye bye Africa van de uit Tsjaad afkomstige Mahamat Saleh Haroun gaat over de moeizame positie van de cinema in Afrika. Het is een kleurrijke en vrolijke film waarin fictie en non-fictie op slimme manier vermengd zijn. "Wat leuk dat ze daar ook een camera kunnen vasthouden" is een reactie die Afrikaanse films regelmatig oproepen. Bij Bye bye Africa is die houding helemaal niet nodig.

Tuvalu van de Duitser Veit Helmer is eigenlijk een kinderfilm voor volwassenen. De film doet denken aan het werk van Van Warmerdam en Jeunet & Caro. Een zoon houdt voor zijn blinde vader de illusie in stand dat hun vervallen zwembad nog goed draait. De vormgeving en de locaties, waaronder het badhuis in Sofia, zijn prachtig. De visuele grappen, er wordt bijna geen woord in de film gesproken, zijn vaak verrassend. Je zou Tuvalu te kinderachtig kunnen vinden, maar ik heb er van genoten.

Tuvalu in de pers. 6:3

Ga naar morgen of de index.

31 januari 2000