IFFR, dagverslag 29 januari 2000

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 29 januari 2000

Het weekend is begonnen. Wie om tien voor negen in de rij voor de schouwburg aanschoof had een uur wachten voor de boeg. Tien minuten na het openen van de deuren waren de eerste voorstellingen al uitverkocht. Stuk voor stuk de 'grote' films die binnenkort in de bioscoop uitkomen en al veel publiciteit gekregen hebben. Het gevolg is dat men door de nood gedwongen voor een 'kleinere' film kiest. Als dat dan een erg trage blijkt te zijn (zoals Sud, zie verder), hoor je achteraf: "hoe kunnen ze dat nou 's avonds programmeren?" Tsja, het blijft een filmfestival. Nog een tip: neem niet je mobiele telefoon mee als je kaartjes gaat halen. Een jongen werd na een half uur wachten door zijn baas opgebeld. Of hij maar een klus wilde opknappen. En weg was hij. Nog een tip: probeer nog meer dan andere jaren Luxor te vermijden. Er zit een behoorlijk irritante piep in het geluidssysteem.

Vandaag was een mooie filmdag, er zat geen film bij die tegenviel.

Heller als der Mond van Virgil Widrich is de Oostenrijkse deelnemer aan de Tiger Awards competitie. Het is een grappige en charmante film die met beperkte middelen gemaakt is, over de positie van buitenlanders. Niemand durfde de productie aan, zodat de regisseur ook dat maar zelf gedaan heeft. Aanvankelijk was ik verbaasd over hoe Roemenen afgeschilderd worden in de film: ze willen alleen maar banken overvallen. Later blijkt de film meer over de bekrompenheid van de Oostenrijkers te gaan. Of dat bij ze overkomt is een ander vehraal. Overigens vertelde een jongen met een Roemeense vriendin me na afloop dat de schildering van Roemeense vrouwen precies klopte.

Wisconsin death trip van de Engelsman James Marsh is een zeer stijlvolle film over het laatste decennium van de vorige eeuw (1890-1900 dus, om de discussie nog maar eens aan te zwengelen) in het noorden van de Verenigde Staten. Op basis van krantenberichten worden de erbarmingen en de verschrikkingen in zwart-wit verbeeld. Daar tegenover staan de kleurrijke beelden van het welvarende heden, waar onder de oppervlakte nog steeds veel gruwelijks gebeurd. De film laat mooi zien hoe zeer Noord-Amerika in een eeuw veranderd is: van helemaal niets naar een land waar niets meer te wensen lijkt te zijn.

The longest summer (Qunian yan hua te bie duo) van de Hongkongnees Fruit Chan is een gelaagde film die speelt tijdens de machtsoverdracht van Hong Kong aan China. Hij gaat tegelijkertijd over de lastige positie van de soldaten uit het opgeheven Hongkongnese leger, de relatie tussen broers en de onderwereld. Maar bovenal is het een zeer levendige film met een uitgekookte montage.

Ik had vorig jaar behoorlijk wat moeite met Bullet ballet van de Japanner Tsukamoto Shinya. Meer te spreken ben ik over Gemini (Soseiji). Het is een spookverhaal dat niet alleen mooi is vormgegeven en opgenomen, maar waarvan het verhaal ook nog intrigerend is. Wat bij dit soort films opvalt is hoeveel zorg er besteed wordt aan producties die in het Westen al snel in de B-categorie zouden vallen.

De Belgische Chantal Akerman wilde een film maken over het landschap van het zuiden van de Verenigde Staten. Toen ze in Jasper, Texas kwam was er net op een gruwelijke manier een zwarte man door drie blanke jongens omgebracht wat haar plannen voor de film Sud geheel omgooide. De film is vooral opmerkelijk door wat ze niet vertelt: het verhaal van de daders, het leven van de vermoorde. Ze concentreert zich op de waardige manier waarop de zwarte gemeenschap op de gebeurtenissen reageert. Ze doorrijgt dit met langgerekte beelden van het landschap, wat de verbazing oproept hoe hier zo'n afschrikwekkende moord kon plaatsvinden. Sud is geen documentaire voor iedereen, daarvoor is hij te sereen, maar als je er voor wilt gaan zitten heeft hij grote kracht.

Ga naar morgen of de index.