Het 14e kippetje

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Nederland, 1998
• Regie: Hany Abu-Assad
• Met: Antonie Kamerling, Thekla Reuten, Dirk Zeelenberg, Peter Paul Muller, Kasper van Kooten, Michaël Pas, Alice Reys, Peer Mascini, Cecile Heuer, Elsje de Wijn, Victor Löw
• Scenario: Arnon Grunberg
• Camera: Mies Rogmans
• Geluid: Eddy de Cloe
• Montage: Rinze Schuurman
• Art directie: Erly Brugmans, Anne Winterink
• Muziek: Fons Merkies
• kleur, Dolby Stereo
• Gezien: 1 oktober 1998, Camera, Utrecht.

Wie een film over wachten maakt stelt zich voor een lastige opdracht. Het gebrek aan actie maakt een sterke psychologische uitwerking haast noodzakelijk om de verveling niet toe te laten slaan. Helaas is dat regisseur Hany Abu-Assad en scenarioschrijver Arnon Grunberg in Het 14e kippetje niet gelukt, als het al ooit de bedoeling is geweest.

De film draait om het huwelijksdiner van Daniel (Antonie Kamerling) en Francesca (Thekla Reuten). Terwijl de gasten - een aantal jeugdvrienden en de ouders - de tijd doden, is het paar op zoek naar het restaurant waarvan ze het adres vergeten zijn. De drank maakt de gasten loslippig, de kou het stel rancuneus. Door flashbacks wordt duidelijk waarom de verhoudingen zo moeizaam zijn.

Bij vlagen is Het 14e kippetje vermakelijk, daar staan de dialogen van Grunberg garant voor. Maar veel verder dan grappige zinnen wil de film niet komen. Iedere samenhang ontbreekt, omdat de personages niet tot leven komen. Tempo in montage en tekst is ver te zoeken.

De moeder van de bruid probeert de sfeer te verhogen met de woorden: "We zijn eens vlak bij Monte Carlo geweest." Een beter motto kan de film niet hebben. Hier en daar wordt iets spannends of interessants aangestipt, maar tot de kern komt het zelden. Pas aan het eind wil er wat gebeuren, maar het is zo doorzichtig, dat het de moeite niet loont op het puntje van je stoel te gaan zitten.

Ook het spel boeit niet. De meeste rollen zijn zo vlak dat er weinig mee te beginnen valt. Alleen Thekla Reuten en Anthonie Kamerling hebben nog enig materiaal om uit te werken. Zij weet nog iets van haar rol te maken, maar Kamerling is wat hij zo vaak is: het lek van de film. Iedere spanning die opgebouwd wordt loopt weg als hij in beeld komt. Dat hij iemand met weinig initiatief moet spelen is daarvoor te weinig excuus.

Hans Beerekamp schreef in het NRC Handelsblad, dat de waardering voor de film omgekeerd evenredig is aan de leeftijd van de kijkers. Zelfs daar kun je aan twijfelen, omdat Het 14e kippetje nergens zo op stoom wil komen als bijvoorbeeld Siberia van Robert Jan Westdijk. En de teksten van Grunberg kun je maar beter lezen, dan kun je er zijn opvallende stem zelf bij denken.