Wild Things

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1998
• Regie: John McNaughton
• Met: Kevin Bacon, Matt Dillon, Neve Campbell, Theresa Russell, Denise Richards
• Scenario: Stephen Peters
• Camera: Jeffrey L. Kimball
• Geluid: Peter J. Devlin
• Montage: Elena Maganini
• Art directie: Edward T. McAvoy
• Muziek: George S. Clinton
• Technicolor, Dolby/SDDS, 107 minuten
• Gezien: 21 juli 1998, Sneak Preview, Camera Utrecht

Regisseur John McNaughton (Henry, portrait of a serial killer en Mad dog and glory) lijkt met zijn nieuwste film, Wild things maar een ding te willen: de kjker op het verkeerde been zetten. Niet alleen door het plot - de snelheid van de wendingen zouden een kunstschaatser jaloers kunnen maken - maar ook door de vorm. Want halverwege moet je je idee over naar wat voor een soort film je zit te kijken ernstig bijstellen.

Het eerste deel van de film is traag en lijkt dat met opzet te zijn. Plaats van handeling is een een highschool in een zeer welvarende plaats in Florida, compleet met sportvelden en jachthaven. Alle schoolmeisjes draaien schaarsgekleed, want het is zomer, om de bink van het lerarencorps (Matt Dillon) heen. Alles verandert wanneer een van de nimfen, Kelly van Ryan (Denise Richards), hem beschuldigt van verkrachting. Iedereen keert zich tegen hem, maar twee agenten (Kevin Bacon en Daphne Rubin-Vega) hebben hun twijfels.

Het is een bekend verhaal en saai van politieke correctheid. Totdat McNaughton een voor een de troeven uit de mouw haalt en de sfeer doet omslaan. Het zou het kijkplezier vergallen om er verder over uit te wijden.

Als je Wild things bekijkt als thriller, dan is hij niet erg bijzonder. Veel leuker is het om hem te zien als commentaar op de politieke correcte mode in Amerika en te genieten van scènes die eigenlijk niet kunnen. Maar niet iedereen zal hier de lol van in kunnen zien.

Nog een laatste woord: het verdient altijd aanbeveling om de eindtitels te bekijken. Bij Wild things is het verplicht, anders heb je maar de helft van de film gezien.