La vie rêvée des anges

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Frankrijk, 1998
• Regie: Erick Zonca
• Met: Élodie Bouchez, Natacha Regnier, Grégoire Colin
• Scenario: Erick Zonca en Roger Bohbot
• Camera: Agnès Godard
• Montage: Yannick Kergoat
• Kleur, Dolby SR, 113 minuten
• Gezien: 7 april 1999, 't Hoogt, Utrecht

Afgelopen jaar in Cannes werd de Gouden Palm voor de beste actrice aan twee vrouwen uitgereikt: Élodie Bouchez en Natacha Regnier. Wie de debuutfilm van Eric Zonca - La vie rêvée des anges - ziet zal er niet verbaasd over zijn, want alleen al zij zijn voldoende om er een wonderschone film van te maken. Van Bouchez is dat niet zo'n grote verrassing, zij schitterde al in Les roseaux sauvages van André Téchiné. Maar voor Regnier is dit de eerste speelfilm.

La vie rêvée des anges speelt zich af in de somberste der Franse steden: Lille. De zwervende Isa (Bouchez) komt een vriend opzoeken, maar die blijkt met de noorderzon vertrokken te zijn. Ze gaat werken in een naaiatelier, waar ze Marie (Regnier) ontmoet. Marie biedt Isa onderdak aan. Hun vriendschap groeit totdat er mannen in het spel komen. Marie verliest zich in de liefde, waar Isa, die zich altijd zelf heeft moeten redden, niets van snapt.

Het spel tussen de twee actrices is ragfijn. Hun verhouding verandert, vaak woordeloos, voortdurend. Isa is expressief en vrolijk, terwijl Marie meer ingetogen is totdat, als een duveltje uit een doosje, de explosie volgt. Het zijn vrouwen die niet zonder elkaar kunnen en tegelijkertijd hun eigenheid bevechten. Samen tegen de rest van de wereld zolang het kan.

In de loop van de film blijkt er onder het realisme ook een allegorisch element verborgen te zijn. De meisjes passen op een huis van een moeder en dochter die door een ongeluk in coma zijn geraakt. Isa vindt het dagboek van het meisje en raakt steeds meer in haar geïnteresseerd. Ze gaat naar het ziekenhuis om het dagboek voor te lezen in de hoop dat zij door de herkenning uit haar coma ontwaakt. Levensvragen worden zo de film binnengesmokkeld. Dat het uiteindelijk benadrukt wordt door een dramatische daad is zonde. Het verhaal is al sterk genoeg.

La vie rêvée des anges is door verschillende elementen een onvergetelijke film geworden. De actrices springen het meest in het oog, maar Zonca verdient ook een groot compliment. Hij heeft een mooi verhaal weten te maken van gewone levens, maar tegelijkertijd schuwt hij het algemene niet. Hoewel de film niet erg vrolijk eindigt is er lang van na te genieten.