La vie de Jésus

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Frankrijk, 1996
• Regie: Bruno Dumont
• Met: David Douche, Marjorie Cottreel, Kader Chaatouf, Geneviève Cottreel
• Scenario: Bruno Dumont
• Camera: Philippe Van Leeuw
• Geluid: Eric Rophe, Matthieu Imbert, Olivier de Nesles
• Montage: Guy Lecorne en Yves Dechamps
• Art directie: Frédérique Suchet
• Muziek: Richard Cuvillier
• kleur, 96 minuten
• Gezien: 13 februari 1998, 't Hoogt, Utrecht

Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, kerken.,
op dak en torenspits van hemelhoge kerken,
die in dit vlakke land de enige bergen zijn;
wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn;
wanneer de dagen gaan in domme regelmaat
en barre oostenwind het land nog vlakker slaat,
dan wacht mijn land, mijn vlakke land.
(Uit: 'Mijn vlakke land' van Jacques Brel)

La vie de Jésus van Bruno Dumont lijkt wel een illustratie van dit couplet van Jacques Brel. Het toont de schoonheid van het sombere Frans-Vlaamse land en hoe het zijn invloed uitoefent op de bewoners. Wie ziet hoe de wereld aan zich voorbij trekt als hij op de brommer zit, hoe de wolken langs de lucht bewegen, vindt de rust.

Rust is wat Freddy (David Douche) mist. Hij is een onooglijke adolescent, die lijdt aan epilepsie. Niet dat hij onrustig wordt van wat hij doet, want hij doet niet veel meer dan neuken met zijn vriendin (Marjorie Cottreel), zijn vink leren zingen en rondrijden op zijn brommer met zijn vrienden. Freddy wordt onrustig van wat om hem heen gebeurd en die hem zonder antwoord laten. Van zijn moeder (Geneviève Cottreel) die er op aandringt, dat hij een baan zoekt, van zijn vriendin Marie (Marjorie Cottreel) die achterna gezeten wordt door een Algerijn (Kader Chaatouf).

Het verbazingwekkende is dat de lompe sex, het racisme en de verveling de hoofdpersonen niet in een kwaad daglicht stellen. Dumont laat zien hoe ze, ondanks al hun onhebbelijkheden, elkaar een warm hart toedragen, zonder dat ze het kunnen uitdrukken. En daardoor wordt het onmogelijk om een hekel aan ze te krijgen.

Bruno Dumont heeft zijn acteurs gevonden in Bailleul, het dorp waar hij geboren is en waar de film zich afspeelt. De amateurs stralen een puurheid uit die met professionele acteurs maar moeilijk te bereiken zou zijn geweest. De gezichten zijn grauw en uitdrukkingsloos, de bewegingen hoekig. Het geeft de film een documentaire-achtige kwaliteit. La vie de Jésus is gefilmd in sombere tonen met hier en daar een sprankje kleur. Het past bij het gevoel dat de film overbrengt. Maar nergens wordt het naargeestig.

La vie de Jésus is een boers drama met een grote sombere kracht. De film kent bijna geen actie, maar is fascinerend door het spel en het landschap.