That thing you do!

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1996
• kleur, 107 minuten
• Met: Tom Everett Scott, Liv Tyler, Johnathon Schaech, Steve Zahn, Ethan Embry, Tom Hanks
• Regie: Tom Hanks
• Scenario: Tom Hanks
• Camera: Tak Fujimoto
• Geluid: John Patrick Pritchett
• Montage: Richard Chew
• Art directie: Victor Kempster
• Muziek: Howard Shore
• Gezien: 6 mei 1997, Sneak Preview, Camera, Utrecht

Soms verschijnen er kort na elkaar films die voortdurend aan elkaar doen denken. Dat is bijvoorbeeld het geval bij That thing you do!, het regiedebuut van Tom Hanks, en Grace of my heart van Allison Anders. Beide films gaan over de popwereld in de jaren zestig, maar ze doen dat vanuit een bijna tegenovergesteld perspectief. Waar de hoofdfiguur in Grace of my heart een vrouw is die een harde strijd levert voor haar ambities, vertelt That thing you do! over een groep jongens die de roem komt toevallen. Hanks heeft een vrolijke, jeugdige film gemaakt, terwijl Anders meer donkere tinten en rauw leven laat zien. Het zijn twee kanten van de medaille.

That thing you do! speelt in 1964. We zien Guy (Tom Everett Scott) werken in zijn vaders elektronica zaak. Het enthousiasme over nostalgische modellen wasmachines, wekkerradio's en televisies geeft meteen een sterk tijdsbeeld. Guy droomt ervan om jazzdrummer te worden. Door toeval komt hij terecht in een beginnend beatbandje: The One-ders (lees Wonders). Ze winnen een talentenjacht en worden ontdekt door de manager Mr. White (Tom Hanks). Er volgt een grote tour, waarin ze slechts hun hitje That thing you do! mogen spelen. Langzaam aan beginnen de ambities van de jongens uiteen te lopen. De zanger Jimmy (Johnathon Schaech) voelt zich te ingeperkt door het contract en door zijn vriendin Faye (Liv Tyler), die de groep volgt als kleedster. Voor de gitarist (Steve Zahn) en de bassist (Ethan Embry) blijken er belangrijkere dingen te zijn dan muziek maken. En Guy wil nog steeds het liefste jazz spelen.

That thing you do! is een oppervlakkige film, maar in dit geval is dat geen diskwalificatie. De vorm past namelijk uitstekend bij de inhoud. Hanks laat ons delen in het enthousiasme van de band, bijvoorbeeld in een heerlijke scène waarin de bandleden voor het eerst hun liedje op de radio horen. Hier tegenover zet hij de bitterheid van de vallende ster Diane Dane (Chaille Percival). De jongens zijn te naïef om hierin een waarschuwing te zien, zodat hun val diep kan zijn.

Een van de aardige aspecten van de film is de rol van Tom Hanks. Hij speelt op een voor hem ingetogen wijze de manager. Hij weet de goede en kwade kanten uitstekend in evenwicht te houden. De jonge acteurs die de bandleden spelen (waarvan Everett Scott erg een Hanks in juniorformaat is) weten voldoende energie tegenover de rust van Hanks te stellen. Een teleurstelling is de rol die Liv Tyler te vertolken krijgt. Veel meer dan lief glimlachen en reageren op wat haar jongens doen is niet voor haar weggelegd. Ze is een spil in het plot van de film, en dat lijkt de enige rechtvaardiging voor haar rol te zijn.

Je zou kunnen zeggen dat That thing you do! de buitenkant en Grace of my heart de binnenkant van de popindustrie laat zien. Hierin zijn de films een aardige aanvulling op elkaar. Wat That thing you do! mist aan diepgang compenseert het in plezier. Dat het einde wat teleurstelt zullen we maar een beginnersfoutje noemen.

Cijfer (0-10): 7