Plunkett & Macleane

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigd Koninkrijk, 1999
• Regie: Jake Scott
• Met: Robert Carlyle, Jonny Lee Miller, Liv Tyler, Ken Stott, Michael Gambon, Alan Cumming
• Scenario: Robert Wade, Neal Purvis, Charles McKeown, Selwyn Roberts
• Camera: John Mathieson
• Montage: Oral Norrie Ottey
• Art directie: Norris Spencer
• Muziek: Craig Armstrong
• Technicolor, Dolby digital, 101 minuten
• Gezien: 17 augustus 1999, Sneak Preview, Camera, Utrecht

Na vader Ridley (Blade runner, Thelma & Louise) en oom Tony (True romance) heeft ook Jake Scott zich aan een speelfilm gewaagd. In Plunkett & Macleane is zijn achtergrond als reclame- en videoclipregisseur duidelijk herkenbaar. Naar een eigen gezicht is het moeilijker zoeken.

Will Plunkett (Robert Carlyle) en James Macleane (Jonny Lee Miller) zijn twee struikrovers uit de achttiende eeuw die bekend staan als de 'Gentlemen Highwaymen', vanwege de beschaafde manier waarop zij de koetsen met welgestelden aanhouden. Macleane zoekt uit wie te beroven; vanwege zijn goede afkomst kan hij tijdens kaartavondjes van de hoge heren aan de informatie komen. Plunkett is het strategische brein. De samenwerking verloopt uitstekend, totdat Macleane het kaarten leuker begint te vinden dan speurneus spelen en ook nog verliefd raakt op het nichtje Rebecca (Liv Tyler) van een van de slachtoffers.

Wie van Plunkett & Macleane een authentieke kostuumfilm verwacht staat een verrassing te wachten. Niet dat er geen mooie pakken en stoffige pruiken in te zien zijn, maar de film is doorsneden met een lading anachronismen die de historische betovering behoorlijk in de weg staan. Zo worden de menuetten gedanst op housemuziek. Wie Baz Luhrmanns Romeo + Juliet heeft gezien weet dat dit goed kan werken, maar Plunkett & Macleane is ondanks zijn hippe voorkomen heel wat minder meeslepend, omdat hij te rommelig is. De stijl van de film wisselt voortdurend, van gothic via kostuumdrama naar postmodern en weer terug. Het ziet er zo nu en dan mooi uit, maar een overkoepelend idee is ver te zoeken. Bovendien is originaliteit ook niet Scotts sterke kant; voortdurend lijken beelden rechtstreeks uit klassieke films overgenomen te zijn.

Over een slechte cast heeft Scott niet te klagen gehad, hij maakt er alleen erg weinig gebruik van. Het is dat Carlyle iets anders heeft laten zien in films als Trainspotting, anders zou je denken dat hij alleen maar rare gezichten kan trekken. Een film waarin Liv Tyler het meest in het oog springt, terwijl er ook nog goede acteurs en actrices in meespelen, daar is wat mij betreft iets niet helemaal goed gegaan. Ook van het verhaal moet Plunkett & Macleane het niet echt hebben. Het duurt tijden voor het een beetje op gang komt om daarna door te hobbelen naar een lachwekkend einde.

Scotts energie en visuele bravoure zorgen ervoor dat de verveling niet snel toeslaat en de film zal ook wel zijn publiek vinden. Maar wat mij betreft was een clip van drieënhalve minuut wel voldoende geweest.