Nothing to lose

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1997
• Regie: Steve Oedekerk
• Met: Martin Lawrence, Tim Robbins, John C. McGinley, Giancarlo Esposito
• Scenario: Steve Oedekerk
• Camera: Donald E. Thorin
• Montage: Malcolm Campbell
• Art directie: Maria Rebman Caso
• Muziek: Robert Folk
• Technicolor, Dolby digital, 97 minuten
• Gezien: 22 juli 1997, Sneak Preview, Camera Utrecht

Het begin van Nothing to lose is veelbelovend: Tim Robbins speelt met uitgestreken gezicht een lompe verlatingsscène, waarin we tot twee keer toe op het verkeerde been gezet worden. Het is een leuke scène omdat Robbins het personage grappig maakt zonder dat hij als acteur een uitstraling heeft van 'zie mij eens leuk zijn.' En dat is opmerkelijk, omdat regisseur Steve Oedekerk met Ace Ventura II (als regisseur) en The nutty professor (als schrijver) meer ervaring heeft met de vette humor. Robbins' tegenspeler, Martin Lawrence, past als Eddie Murphy-epigoon, beter in zijn straatje.

Robbins speelt Nick Beam, een geslaagde reclameman met een gelukkig huwelijk. Althans, dat denkt hij, want op een dag vindt hij zijn vrouw in bed met zijn baas. Hij stapt in zijn auto en rijdt als een zombie door Los Angeles. Als hij in een verkeerde wijk terecht komt springt Terrence (Lawrence) in zijn auto om hem te beroven. Nick heeft echter niets te verliezen, negeert het pistool tegen zijn slaap en trapt op het gas. Terrence is in plaats van overvaller ineens ontvoerde. Er volgt een tocht door de woestijn, waarbij Nick en Terrence langzaam tot elkaar komen en een plan maken om wraak te nemen op Nicks baas.

Nothing to lose bevat een aantal zeer komische scènes. Zo speelt de regisseur Oedekerk een nachtwaker die, zich onbespied wanend, een halve nacht dansend doorbrengt. Toch wordt het niet echt een leuke film. Oedekerk heeft namelijk ook een boodschap te verkopen. Hij wil laten zien hoe zwarten, zelfs als ze een goede opleiding hebben, niet aan de bak komen en tot misdaad vervallen. Hiervoor moet hij Terrence een geloofwaardige achtergrond en een ontroerend gezinsleven geven. De regisseur en de acteur voelen zich echter beter thuis in de komische dan in de dramatische gedeelten, waardoor de film geheel inzakt als er een serieuze toon aangeslagen wordt.

Het resultaat is een nogal verbrokkelde film, waarin een aantal leuke gedeelten onderbroken worden door langdradige, zeurderige stukken. Oedekerk is als schrijver van 'In living color' duidelijk beter in korte sketches dan in een avondvullende film.

Cijfer (0-10): 5