Meet Joe Black

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1998
• Regie: Martin Brest
• Met: Brad Pitt, Anthony Hopkins, Claire Forlani, Jake Weber, Marcia Gay Harden, Jeffrey Tambor
• Scenario: Ron Osborn, Jeff Reno, Kevin Wade, Bo Goldman
• Camera: Emmanuel Lubezki
• Montage: Joe Hutshing, Michael Tronick
• Art directie: Dante Ferretti
• Muziek: Thomas Newman
• DeLuxe Color, DTS / Dolby Digital / SDDS, 178 minuten
• Gezien: 19 januari 1999, Sneak Preview, Camera, Utrecht

Maar zelden geeft een film me het gevoel een verloren avond te hebben gehad; het plezier van het filmkijken verzacht veel. Maar bij Meet Joe Black van Martin Brest overviel me de vraag wat voor een leukere dingen ik in de tussentijd had kunnen doen. Na een uur was al duidelijk hoe de film zou aflopen, terwijl er nog honderdtwintig minuten afzien zouden volgen.

De uitgangspunten voor het verhaal zijn zo uit de doeken gedaan. De Dood (Brad Pitt) komt de geslaagde zakenman William Parrish (Anthony Hopkins) halen. Parrish krijgt nog een paar dagen respijt als hij de Dood, die hij Joe Black noemt, door het leven zal rondleiden. Hij komt voor een dilemma te staan als Joe Black en zijn dochter Susan (Claire Forlani) verliefd op elkaar worden. Parrish wil zijn dochter redden, maar kan niet zeggen wie Black is.

Voor anderhalf uur geeft dit verhaal voldoende aanknopingspunten om te boeien, maar in Meet Joe Black wordt alles uitgelegd, niet een keer, maar bij voortduring, wordt geen dialoog uitgesproken zonder lange pauzes (terwijl je allang weet wat er gezegd gaat worden), en worden emoties breder uitgemeten dan in een doorsnee opera. Wat bedoeld is om je te doen meeleven stompt alleen maar af. Als het leven zo inhoudsloos is, waarom je dan zo'n zorgen maken over de dood?

Vooruit, hier en daar zit er een leuke grap verborgen (vooral haters van Brad Pitt staat een grandioos moment te wachten), maar het is alsof je een hele pot pindakaas moet weghappen om het ene stukje noot tegen te komen. Bij vlagen is de grootsheid van Anthony Hopkins te zien, maar ook hij moet zich bij de opnamen vreselijk verveeld hebben. Geen wonder dat hij met acteren wil stoppen. Brad Pitt mag raar met z'n ogen draaien en zijn torso tonen en Claire Forlani moet verliefd kijken alsof ze een bakvis van vijftien in plaats van een arts van achter in de twintig is.

Het is onvoorstelbaar dat niemand van degenen die bij deze productie betrokken zijn geweest aan de noodrem heeft weten te trekken. De film is stuurloos en stompzinniger dan menig actiefilm. Voor één keer zal ik het zeggen: je kunt nog beter thuis voor de tv blijven zitten.