Love serenade

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Australië, 1996
• Regie: Shirley Barrett
• Met: Miranda Otto, Rebecca Frith, George Shevtsov, John Alansu
• Scenario: Shirley Barrett
• Camera: Mandy Walker
• Geluid: Frank Lipson
• Montage: Denise Haratzis
• Art directie: Steven Jones-Evans
• kleur, 100 minuten
• Gezien: 8 augustus 1997, 't Hoogt Utrecht

Sun Ray, Australië is niet bepaald een paradijs op aarde. Het enige wat de verveling kan verjagen is vissen en dromen van de liefde. De samenwonende zussen Vicki-Ann (Rebecca Frith) en Dimity (Miranda Otto) geven zich er met graagte aan over. De eentonigheid wordt verbroken als ze een nieuwe buurman krijgen, de vijfenveertig jarige Ken Sherry George Shevtsov, een beroemde DJ uit Brisbane die het plaatselijke radiostation gaat bemannen. Zijn handelsmerk zijn zoete jaren zeventig plaatjes à la Barry White en babbels over hartzeer. Zoveel exotische en romantische mannelijkheid brengt de zussen danig in de war, wat hun samenzijn behoorlijk onder druk zet.

Nu zijn de zussen niet bepaald geschapen als lustobject. De twintigjarige Dimity is een zenuwpees en het schoolvoorbeeld van een muurbloempje, terwijl haar zesentwintig jarige zus uitblinkt in wansmaak en pinnigheid. Ken ziet ze dan ook niet staan. Zijn eenzaamheid wordt echter steeds groter.

De debuterende regisseur Shirley Barrett laat in Love serenade op een vermakelijke wijze zien hoe de taal van de liefde de werkelijkheid verbloemt. De levenslessen van Ken krijgen een tenenkrommende hypocriete lading door het gedrag dat we van hem te zien krijgen. De taal van de liefde blijkt ook de taal van de macht. Het dient geen ander doel dan te bereiken wat je wil. Barrett maakt je aan het lachen, maar in je achterhoofd weet je dat je jezelf van dezelfde taal bedient.

De personages in Love serenade zijn karikaturen. Dit versterkt het gevoel van kunstmatigheid dat de film uitdraagt. Het gevaar is dat je het op een gegeven moment wel weet. Maar dan komt er een absurd einde dat het hele verhaal net de draai geeft die het nodig heeft. En tussendoor is er voldoende te genieten van mooie spel. George Shevtsov weet Ken heerlijk vies neer te zetten, zonder dat je helemaal een hekel aan hem kunt krijgen. De striptease van Dimity is onvergetelijk door de onzekerheid, opwinding en wanhoop die Miranda Otto erin weet te leggen.

De fotografie verdient een bijzondere vermelding. In wijde mooi gekleurde shots wordt de desolaatheid en de hitte uitstekend overgebracht. En zelden is een trouwjurk belachelijker in beeld gebracht.

Shirley Barrett heeft in Cannes de Camera d'Or voor de beste jonge filmer ontvangen. Dat is misschien wat veel eer, maar haar debuutfilm doet wel verlangen naar meer films waarin ze zoet, zuur en bitter zo mooi weet te mixen.

Cijfer (0-10): 7