The lost world Jurassic Park

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1997
• Regie: Steven Spielberg
• Met: Jeff Goldblum, Julianne Moore, Pete Postlethwaite, Richard Attenborough
• Scenario: David Koepp, gebaseerd op het boek van Michael Crichton
• Camera: Janusz Kaminski
• Geluid: Gary Rydstrom
• Montage: Michael Kahn
• Art directie: Rick Carter
• Muziek: John Williams
• De Luxe Color, DTS Digital sound/STS stereo, 129 minuten
• Gezien: 16 september 1997, Sneak Preview, Camera Utrecht

Wie dacht dat er na Jurassic Park geen dino's meer over waren om voor een sequel te zorgen had buiten de vindingrijkheid van schrijver Michael Crichton gerekend. Gelukkig heeft deel twee, The lost world Jurassic Park, tegen de tradities in, dezelfde regisseur als deel een: Steven Spielberg. Hij zorgt ervoor dat The lost world weliswaar meer van hetzelfde is, maar dat er niet minder valt te genieten.

Het blijkt dat er nog een eiland is met dinosaurussen waar ze werden gecreëerd. Na een vernietigende storm zijn ze aan hun lot overgelaten en is er een stabiel ecosysteem ontstaan. De oude eigenaar van het park (Richard Attenborough) stuurt een team om de dieren te onderzoeken. Twee leden zijn de chaostheoreticus Ian Malcolm (Jeff Goldblum) en de paleontoloog Sarah Harding (Julianne Moore). Ze weten niet dat er door de huidige eigenaars van het eiland nog een team gestuurd is, dat dino's gevangen moet nemen om in San Diego tentoon te stellen. Al snel worden de woorden van Ian, "that's how it always starts - the 'oos', the 'ahs' - but later there's running and screaming.", bewaarheid.

Het was te verwachten dat The lost world het niet van het verhaal moest hebben. De thema's van ouderschap en milieubescherming liggen er te dik op om interessant te zijn. En toch is het een leuke film. Dat Jeff Goldblum de hoofdrol speelt draagt daar aan bij. Hij speelt met een mooie menging van kracht en kwetsbaarheid, en weet wisecracks op een prachtig droge manier uit de mond te krijgen. Ook van Pete Postlethwaite is uitstekend spel te zien. Aanvankelijk is hij de grootste klootzak, maar langzaam aan sijpelen de betere kanten van hem door.

Spielberg en de editor Michael Kahn (ook betrokken bij deel 1) verdienen ook complimenten, want The lost world is perfect getimed. Hierdoor wordt wat we al kennen - verbaasd over de dinosaurussen kunnen we natuurlijk niet meer zijn - toch verrassend. Een scène mag wat mij betreft meteen in het mapje met klassiekers: Sarah ligt op een achterruit met honderden meters diepte onder haar en als een maagdelijke ijsvloer begint de ruit onder haar vingers te barsten. De paniek vermengd met de noodzaak om doodstil te blijven liggen zorgt voor een prachtig geheel.

Helaas duurt The lost world te lang. Het slot, waarin één dinosaurus door San Diego rent, ons herinnerend aan King Kong en Godzilla, is een afknapper. Want een dino alleen kan niet zorgen voor het gevoel dat het gevaar van alle kanten kan komen, een gevoel dat de rest van de film zo spannend maakt.

Spielberg is voor mij op zijn best als hij zichzelf niet te serieus neemt. Liever E.T. dan The color purple. Eigenlijk doet hij niet meer dan kinderverhaaltjes vertellen met weinig diepgang. veel spanning en nogal wat sentiment. Maar hij doet het wel erg goed.

Cijfer (0-10): 7