L.A. Confidential

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1997
• Regie: Curtis Hanson
• Met: Kevin Spacey, Russell Crowe, Guy Pearce, James Cromwell, Kim Basinger, Danny DeVito
• Scenario: Brian Helgeland en Curtis Hanson, gebaseerd op de roman van James Ellroy
• Camera: Dante Spinotti
• Geluid: Terry Rodman en Roland Thai
• Montage: Peter Honess
• Art directie: Jeannine Oppewall
• Muziek: Jerry Goldsmith
• Technicolor, Dolby, 137 minuten
• Gezien: 11 december 1997, Studio, Utrecht

Na het succes van The hand that rocks the cradle en The river wild heeft regisseur Curtis Hanson de vrije hand gekregen. Het resultaat is L.A. Confidential, een film met verschillende gezichten. Of je hem nu bekijkt als politieverhaal, nostalgisch terugblik of psychologisch drama, teleurstellen zal hij niet snel.

L.A. Confidential speelt aan het begin van de jaren vijftig in een gewelddadig Los Angeles. De machtigste drugsbaron is achter tralies gezet, waardoor anarchie in de onderwereld is ontstaan. In een café wordt een massaslachting aangericht. De agenten die bij het onderzoek betrokken raken zijn zo verschillend, dat ze elkaar het leven zo moeilijk mogelijk maken. Bud White (Russel Crowe) maakt gebruik van alle wettige en onwettige middelen om misdadigers te pakken te krijgen. Ed Exley (Guy Pearce) wil alleen volgens het boekje handelen, maar verraadt zijn maten om hogerop te komen. Jack Vincennes (Kevin Spacey) is de glamourboy van het stel. Hij speelt onder een hoedje met de riooljournalist Sid Hudgens (Danny de Vito) om beroemdheden erin te luizen, zodat Sid zijn verhaal en Jack de eer krijgt. Maar als de zaak duistere kanten krijgt moeten de drie agenten hun vijandigheid opzij zetten.

Het verhaal van L.A. Confidential is veel rijker dan deze samenvatting doet vermoeden. Verschillende subplots, zoals call girls die het uiterlijk van filmsterren aangemeten krijgen, verlevendigen de film. Ondanks de veelheid van figuren en gebeurtenissen en de lengte van de film blijft het geheel overzichtelijk. Brian Helgeland en Curtis Hanson hebben een meesterlijke klus geklaard bij het bewerken van de vijfhonderd pagina's tellende roman die de basis vormt voor de film.

L.A. Confidential is niet alleen een sfeervolle misdaadfilm. De verhouding tussen de drie agenten en de ontwikkeling van Ed zijn minstens zo interessant als het plot. Iedereen kent mensen die roomser zijn dan de paus, maar intussen ten koste van alles hogerop proberen te komen. Ze zijn maar zelden het onderwerp van films, omdat ze op het eerste gezicht niet zo interessant zijn. Van grillige personen kan je veel meer drama verwachten. Een van de sterke kanten L.A. Confidential is, dat het de ontwikkeling van een scherpslijper naar een pragmaticus laat zien, en hem daarbij niet als uitgesproken goed of slecht neerzet.

De vormgeving is geraffineerd. In het begin geven het Technicolorgebruik en de decors de film een sterk jaren vijftiggezicht. Het tempo is dat van de klassieke film noirs. Bijna ongemerkt verschuift daarna de aandacht van de sfeertekening naar het verhaal. De kleuren raken verzadigd, het tempo wordt opgevoerd.

Ook het acteren draagt bij aan het kijkgenot. Hanson heeft naast een aantal grote namen, zoals Kevin Spacey, Danny de Vito en Kim Basinger, minder bekende acteurs ingehuurd. Op het eerste gezicht lijkt het niet voor de hand te liggen om Guy Pearce, een van de drag queens uit Priscilla, queen of the desert, de bedachtzame, intelligente Ed te laten spelen. Maar hij weet de groei naar volwassenheid uitstekend vorm te geven. En Russel Crowe zet in Bud een personage neer waarvan we lange tijd niet weten of we wel of niet moeten houden.

Ondanks de duur van negen kwartier was L.A. Confidential mij geen minuut te lang. Ik wil wel eens somberen over de stand van zaken in Hollywood, maar Hanson heeft laten zien, dat er toch nog ruimte is voor mooie, intelligente films. Gelukkig is L.A. Confidential ook een commercieel succes; misschien zet het de studiobonzen aan het denken.