Hufters en hofdames

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Nederland, 1997
• kleur, 90 minuten
• Met: Marc van Uchelen, Arthur de Boer, Rifka Lodeizen, Nadja Hüpscher, Daan Ekkel
• Regie: Eddy Terstall
• Scenario: Eddy Terstall en Rolf Engelsma
• Camera: Stefan Bijnen en Willem Nagtglas
• Geluid: Ferry de Pater
• Montage: Jannet Vaessen en Eddy Terstall
• Muziek: Madame Domo
• Gezien: 12 april 1997, Movies, Utrecht

Als je voor veertigduizend gulden met een aantal kroegmaten een film maakt, dan kan je bij voorbaat rekenen op sympathie. Maar uit Hufters en hofdames van Eddy Terstall blijkt helaas dat dat nog geen garantie is voor een geslaagde film.

De titel Hufters en hofdames slaat op een onderverdeling van mannen. Het ene deel, de hufters, denkt alleen aan zichzelf, het andere deel behandelt de vrouwen als prinsesjes en maakt zichzelf daarmee tot hofdame. Dimitri (Marc van Uchelen) is een duidelijk voorbeeld van die laatste categorie. Hij is tegen de dertig, woont nog bij zijn ouders, praat het liefste over blindschaken en de Oost-Aziatische economie. Hij is al jaren bevriend met Esther (Rifka Lodeizen), maar ziet tot zijn spijt dat zij voortdurend valt op hufters en in hem alleen maar een maatje kan zien. Zijn vriend Maarten (Daan Ekkel) probeert hem bij te brengen zich meer als een hufter te gedragen, want dat is, biologisch noodzakelijk, wat de vrouwen willen.

Het eerste gedeelte van de film, waarin de lijn van het verhaal wordt uitgezet, is zeer vermakelijk. De stumperige pogingen van Dimitri om zich als hufter te gedragen zijn aandoenlijk en de dialogen grappig. De betogen van Maarten over het wezen der vrouwen heb ik echter al te vaak gehoord, en dat hij ze houdt in het bijzijn van zijn vrouw is maar even leuk.

Na de pauze begint het grote knip- en plakwerk. De scènes worden door elkaar gehusseld en aangevuld met tussenstukjes die ons in het eerste deel onthouden zijn. En zo wordt langzamerhand duidelijk wat er in de beslissende nacht gebeurd is. Er is een probleem: het plot is niet het meest boeiende van de film, en daardoor heeft de tweede helft weinig interessants meer te bieden. Bovendien wordt het spel dat in de eerste helft nog schattig van krukkerigheid is zachtjes aan irritant.

Waar Hufters en hofdames begint als een leuke zedenschets en intussen ook nog een aardig beeld van het hoofdstedelijk kroegmilieu geeft, eindigt het als een saai verhaaltje. Misschien had Terstall er beter een korte film van kunnen maken.

Cijfer (0-10): 6