Hercules

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1997
• Regie: John Musker, Ron Clements
• Met: Tate Donovan, Danny DeVito, James Woods, Suzan Egan, Rip Torn
• Scenario: John Musker, Ron Clements, Donald McEnery, Bob Shaw, Irene Mecchi
• Geluid: Gary Rydstrom
• Montage: Tom Finan
• Art director: Gerald Scarfe
• Muziek: Alan Menken
• Technicolour, Dolby Digital, 92 minuten
• Gezien: 11 november 1997, Sneak Preview, Camera, Utrecht

Het had zo mooi kunnen zijn: Disney bewerkt de mythe van Herakles. De bastaardzoon van Zeus, die de voortdurende wraak van zijn stiefmoeder Hera moest weerstaan, die de vijftig dochters van koning Thespios wist te bezwangeren, die, gek gemaakt door Hera, drie van zijn zonen ombracht. Het was natuurlijk niet te verwachten dat Disney ons zo'n dubbelzinnige held zou voortoveren, maar hadden ze nu echt de goden van iedere persoonlijkheid moeten beroven?

De tijd is voorbij dat in Disneyfilms stiefmoeders hun kinderen proberen om te brengen. Het kwaad hoort van buiten het gezinnetje te komen. En wie is daar meer geschikt voor dan Hades, de god van de onderwereld? Want als je de Griekse mythologie kerstent, wordt Hades vanzelf de duivel. Hij streeft naar de wereldheerschappij en krijgt voorspeld dat hij daarvoor Hercules (vreemd genoeg getooid met zijn Latijnse naam) moet uitschakelen.

Hades, met de stem van James Woods, is verreweg de leukste figuur uit de film. Hij is heerlijk grillig en bij iedere driftbui groeit de blauwe waakvlam die zijn kapsel vormt tot vulkanische proporties. Maar ook zijn verschijnen kan niet zorgen voor memorabele scènes als de gedaanteveranderingen van de geest in Aladdin of de wellustige Frodo bij de open haard in The hunchback of the Notre Dame.

Alle Disneyfilms kennen hun mierzoete gedeelten, maar in Hercules loopt het de spuigaten uit. De Olympus lijkt wel een prenatalwinkel met al z'n roze, blauwe en gele kleurtjes. En van de liedjes van Alan Menken word je ook al niet vrolijker. Ze kabbelen maar door en vervliegen onmiddellijk na het slotakkoord.

De vormgeving van Hercules rammelt. De computergeanimeerde gedeelten zijn uiterst precies, terwijl de tekeningen juist uit de losse hand zijn gemaakt. Met de enorme hoeveelheid mensen die op de aftiteling staan lijkt het steeds moeilijker te worden een tekenfilm één stijl mee te geven. Het is ook maar de vraag of we zo gelukkig moeten zijn met de opkomst van de computer in de animatie. Er zijn zulke levensechte beelden mogelijk dat het gevoel van een tekenfilm dreigt te verdwijnen.

De gang naar de nieuwe Disney is een decemberritueel voor veel Nederlandse gezinnen. Maar wie niet aan de kop gezeurd wordt door kleine kinderen kan wellicht beter ander vermaak zoeken.

Cijfer (0-10): 5