Guest house Paradiso

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigd Koninkrijk, 1999
• Regie: Adrian Edmondson
• Met: Rik Mayall en Adrian Edmondson
• Scenario: Adrian Edmondson en Rik Mayall
• Camera: Alan Almond
• Montage: Sean Barton
• Art directie: Tom Brown
• Muziek: Colin Towns
• kleur, Dolby digital, 89 minuten
• Gezien: 7 december 1999, Sneak preview, Camera, Utrecht

Ooit zat ik iedere week klaar voor 'The young ones'. De anarchistische humor leek nieuw en ondanks het vaste stramien bleven de grappen verrassend. Rik Mayall, de gemeenste van het stel, ging verder met Adrian Edmondson in 'Bottom'. Deze serie was directer en platter en die lijn is doorgezet in hun eerste film, Guest house Paradiso. Helaas, de glans is er intussen wel af.

Een deel van het probleem is dat de film zo lijkt op 'Fawlty Towers' van John Cleese. Weer een ingeslapen hotel met een zich boven iedereen verheven voelende eigenaar, bijgestaan door een dommekracht, geholpen door gasten die over zich heen laten lopen. De humor is harder en wreder, maar beduidend minder geraffineerd.

Het ergste is dat alle grappen en plotontwikkelingen zich ver van te voren laten aankondigen. Bovendien worden ze tot het uiterste uitgesponnen. Een vechtpartij met alle in de keuken voorradige voorwerpen is twee minuten vermakelijk, niet veel langer. Veel leuker dan alle geweld-, poep-, pies- en kotsgrappen, is de mimiek van Mayall. Het wordt tijd dat hij inziet, dat daarin zijn echte kracht ligt.

Wat tien jaar geleden spannend en verrassend was, dreigt nu bijna zo saai te worden als de belegen, vunzige grappen op verjaardagsfeestjes. Gelukkig voor Edmondson en Mayall komen er altijd weer nieuwe pubers bij.