Grosse Pointe Blank

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1997
• Regie: George Armitage
• Met: John Cusack, Minnie Driver, Dan Aykroyd, Alan Arkin
• Scenario: Tom Jankiewicz, D.V. De Vincentis, Steve Pink en John Cusack
• Camera: Jamie Anderson
• Geluid: Art Rochester
• Montage: Brian Berdan
• Art directie: Stephen Altman
• kleur, 107 minuten
• Gezien: 20 mei 1997, Sneak Preview, Camera Utrecht

De grote Hollywood-studio's proberen naarstig het succes van Pulp fiction te herhalen. Expliciet geweld, humor en de mens achter de killer worden vermengd tot een absurde mix. Maar het resultaat stelt vaak teleur. Zo ook bij Grosse Pointe Blank van George Armitage. Gelukkig zorgt de humor ervoor dat de film niet een complete mislukking is.

Martin Blank (John Cusack) is een huurmoordenaar die een belangrijke opdracht krijgt in Grosse Pointe, Michigan. Toevallig staat daar zijn oude high school, en nog toevalliger wordt er net dat weekend een reünie gehouden. Daar is dus geen ontkomen meer aan. Tien jaar eerder is hij op de avond van het slotbal spoorloos verdwenen, terwijl zijn liefje Debi (Minnie Driver) in haar baljurk op hem zat te wachten. Het weerzien met haar doet Martin twijfelen aan zijn huidige bestaan.

Wat de details betreft is Grosse Pointe Blank een zeer behoorlijke film. Er wordt goed in gespeeld, en de dialogen zijn scherp en geestig geschreven. Zo zien we een shoot out in een winkel, waarbij de bediende met walkman een schietspelletje aan het spelen is en niets door heeft. Het gaat echter mis in de grote lijn. Armitage probeert het verhaal te vertellen van een man die genoeg heeft van zijn eenzame leven als huurmoordenaar. Om hierin mee te gaan is het belangrijk dat de kijker invoelt wat Martin zo tegen staat. Armitage laat echter met te veel plezier het geweld zien. En daardoor ontstaat er een grote kloof tussen de actiescènes en de gevoelige momenten en wordt de rol van Martin ongeloofwaardig.

Een van de sterke punten van Reservoir dogs en Pulp fiction van Quentin Tarantino was, dat het geweld zo'n centrale rol innam. Iedere moord had een dramatische impact, er werd niet zo maar iemand neergeschoten. We kregen te zien wat de gevolgen waren van de schietpartijen. In Grosse Pointe Blank is het geweld echter net zo onwerkelijk als in het schietspelletje van de winkelbediende. Het dient slechts om ons adrenaline op te jagen en ondergraaft daarmee het verhaal.

Grosse Pointe Blank is op nog een manier te bekijken. Het levert namelijk een forse verzameling liedjes van rond 1986 (het jaar waarin Martin Blank afstudeerde). Dat is leuk als je tegen de dertig loopt, maar je krijgt toch wel een beetje het gevoel dat de producenten een soundtrack aan het verkopen zijn. Bijna zou je uitroepen: "mag die muziek wat zachter, ik ben naar een film aan het kijken!"

Als onschuldig vermaak is Grosse Pointe Blank wel geslaagd. Maar dramatisch rammelt het behoorlijk. De waardering voor de film zal daarom sterk afhangen van wat je van een filmbezoek verwacht.

Cijfer (0-10): 6