Great expectations

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1998
• Regie: Alfonso Cuarón
• Met: Ethan Hawke, Gwyneth Paltrow, Anne Bancroft, Robert De Niro
• Scenario: Charles Dickens (roman), Mitch Glazer
• Camera: Emmanuel Lubezki
• Geluid: Richard Beggs
• Montage: Steven Weisberg
• Art directie: Tony Burrough
• Muziek: Patrick Doyle
• Technicolor, DTS/Dolby Digital, 111 minuten
• Gezien: 7 april 1998, Sneak Preview, Camera, Utrecht

Als in een film de schilderijen het mooist zijn, dan is er iets mis gegaan. Helaas is dat bij Great expectations het geval. Deze naar het heden overgezette Dickensverfilming weet, ondanks een mooie vormgeving, niet te boeien. De stijl van regisseur Alfonso Cuarón die in de kinderfilm A little princess zo goed werkte, verhult hier slechts een gebrek aan diepgang.

Finn (Ethan Hawke) is een arme vissersjongen uit Florida die gek is op tekenen. Op een dag wordt hij uitgenodigd in het vervallen landhuis van de oude vrijster Miss Dinsmore (Anne Bancroft). Hij moet haar nichtje Estella (Gwyneth Paltrow) wekelijks gezelschap houden. Maar Miss Dinsmore waarschuwt hem: Estella zal zijn hart breken. Tien jaar verschijnt er een geheimzinnige weldoener, die een tentoonstelling voor Finn wil regelen in New York. Alles blijkt geregeld, tot een met een prachtig atelier. En dan duikt ineens Estella weer op.

Cuarón heeft alleen het skelet en de titel van Dickens' verhaal overeind gehouden, zelfs de namen zijn veranderd. Het verhaal speelt nu in de jaren zeventig en tachtig, wat doet denken aan Romeo + Juliet van Baz Luhrman. Maar terwijl die film bruiste van de energie, is Great expectations een matte vertoning. Het drama moet keer op keer met een voice over toegelicht worden, omdat het uit de beelden amper naar voren komt.

Het spel maakt de film er ook niet spannender op. Hawke weet zijn rol amper energie mee te geven. Hij heeft dan wel de passieve rol in het verhaal, maar een beetje spanning tussen hem en Paltrow zou niet hebben misstaan. Zij geeft haar rol intussen maar één dimensie: die van koningin der nuffigheid. Ook de bijrol van Robert de Niro kan de film niet redden.

De schildering van het New Yorkse kunstenaarsleven is nog het meest geslaagd. Hier wordt de toon lichter en ironischer. Wanneer op het toppunt van Finns roem, bij de opening van zijn tentoonstelling, zijn pleegvader komt aanzetten krijgen we voor de eerste en de laatste keer te zien hoe Finn eigenlijk in elkaar zit.

De verhalen van Dickens moeten het vooral hebben van de sfeer. Als je die sfeer vervangt en geen ziel toevoegt, dan blijft er weinig over.