The game

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1997
• Regie: David Fincher
• Met: Michael Douglas, Sean Penn, Deborah Kara Unger
• Scenario: John Brancato, Michael Ferris
• Camera: Harris Savides
• Geluid: Ren Klyce
• Montage: James Haygood
• Art directie: Jeffrey Beecroft
• Muziek: Howard Shore
• Technicolor, Dolby digital/SDDS, 128 minuten
• Gezien: 4 november 1997, Sneak Preview, Camera, Utrecht

Afgelopen jaar werden we verrast met Se7en van David Fincher. Het genadeloze script en de prachtige vormgeving hielden menigeen aan de stoel gekluisterd. Reden genoeg om veel te verwachten van The game, de nieuwe film van Fincher. De plaatjes zijn weer indrukwekkend, maar helaas is het verhaal dat Fincher te vertellen heeft heel wat minder interessant.

Nicholas van Orton (Michael Douglas) is achtenveertig geworden. Hij concentreert zich geheel op zijn werk en dat legt hem geen windeieren, want zijn bankrekening loopt in de acht cijfers. Maar alles verandert als zijn losgeslagen broer Conrad (Sean Penn) hem trakteert op deelname in The Game. Nicholas is niet vies van een spelletje, maar al snel wordt er een spelletje met hem gespeeld. Hij moet vrezen voor zijn leven en zijn bezittingen en alleen bij de serveerster Christine (Deborah Kara Unger, Crash) kan hij steun vinden.

Het gaat Douglas uitstekend af een eersteklas klootzak te spelen. Hij doet dat zo overtuigend, dat het moeilijk valt om je met hem te identificeren. En daardoor lukt het The game niet om echt meeslepend te worden. Het script zet de kijker voortdurend op het verkeerde been en de kijker huppelt vrolijk mee, maar echt geschokt raakt hij niet. Het is jammer dat Conrad en Christine in de schaduw blijven; hun karakters zijn gelaagd genoeg om meer aandacht te rechtvaardigen. Sean Penn beweegt zich moeiteloos van emotie naar emotie, terwijl Deborah Kara Unger haar rol een prachtige geheimzinnigheid weet mee te geven. Maar veel karakterontwikkeling was van de schrijvers John Brancato en Michael Ferris na The net niet te verwachten.

Het verhaal van The game mag dan niet al te boeiend zijn, de vormgeving is dat gelukkig wel. Fincher heeft een scherp oog voor details die hun eigen verhaal lijken te vertellen. Licht- en kleurgebruik zorgen voor een lekker benauwende sfeer, en ook het directe geluid werkt vervreemdend. Opmerkelijk is de muziek van Howard Shore: de beheerst spelende piano en cello zorgen voor meer spanning dan we gewend zijn van het strijk- en kopergeweld in actiefilms.

Het is te hopen dat Fincher de volgende keer een wat beter script in handen krijgt. Het is een genoegen om naar zijn plaatjes te kijken, maar met een sterk verhaal is het pas echt af.

Cijfer (0-10): 7