G.I. Jane

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, Verenigd Koninkrijk, 1997
• Regie: Ridley Scott
• Met: Demi Moore, Viggo Mortensen, Anne Bancroft
• Scenario: David Twohy, Danielle Alexandra
• Camera: Hugh Johnson, Daniel Mindel
• Geluid: Keih A. Wester
• Montage: Piero Scalia, Pam Power, Chris Innis
• Art directie: Arthur Max
• Muziek: Trevor Jones
• Technicolor, Dolby Digital, 125 minuten
• Gezien: 6 januari 1998, Sneak Preview, Camera, Utrecht

G.I. Jane lijkt een simpele film over een vrouw die zich invecht in een mannenwereld. Maar Ridley Scott heeft, net als in zijn Thelma & Louise, een verontrustende ondertoon verborgen onder de strak geregisseerde actie.

Na uitgebreid gekonkel wordt in Washington besloten een vrouw te laten deelnemen aan de training voor de Navy SEALS, het elitecorps van het Amerikaans leger. Van de mannen valt al zestig procent af, dus de tegenstanders menen dat het experiment van korte duur zal zijn. Maar dan hebben ze buiten Jordan O'Neil (Demi Moore) gerekend. Ze slaat zich niet alleen door de zware training heen, ze eist zelfs opheffing van de voorkeursbehandeling. En hoe verder ze komt, des te onrustiger voor- en tegenstanders worden.

G.I. Jane is een energieke film. Het grootste deel is gevuld met de verschillende trainingen, die meeslepend in beeld zijn gebracht, met veel zweet en scheldpartijen. Een mooi beeld is de bel op het excercitieterrein. Iedereen kan onmiddellijk aan de hel ontsnappen door hem te luiden. De recruten zwermen voortdurend om het verlossende en vernederende instrument heen.

En in deze energie moet O'Neil er als het sterkst uitkomen. Dus doet ze oefeningen waar de meeste mannen niet eens van wisten dat ze mogelijk waren en scheert ze haar hoofd kaal. (Het is verbazend wat een grote indruk het vallen van de lange lokken maakt, zelfs als je weet dat het gaat gebeuren.) Demi Moore toont voortdurend de mannelijke kant van haar lichaam.

In G.I. Jane krijgen we te zien dat vrouwen die hogerop willen komen in een mannenwereld man moeten worden. Pas als ze die rol spelen zullen ze geaccepteerd worden. En hun grootste tegenstanders daarbij zijn niet de mannen, zij moeten alleen aan de situatie wennen, maar de andere carrièrevrouwen.

In het laatste half uur zakt G.I. Jane behoorlijk in. O'Neil en haar mannen komen terecht in Libië en er volgen wat gemakzuchtige en ondoordachte gevechtscènes. Het is een teleurstellend einde van een onderhoudende film met een lekker politiek incorrect tintje.