The daytrippers

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1996
  
• Met: Hope Davis, Pat McNamara, Anne Meara, Parker Posey, Liev Schreiber
  
• Regie: Greg Mottola
  
• Scenario: Greg Mottola
  
• Camera: John Inwood
  
• Geluid: David Powers
  
• Montage: Anne McCabe
  
• Art directie: Bonnie J. Brinkley
  
• Muziek: Richard Martinez
  
• kleur, DTS stereo, 86 minuten
• Gezien: 11 maart 1997, Sneak Preview, Camera Utrecht

"Alle gelukkige gezinnen lijken op elkaar. Elk ongelukkig gezin is ongelukkig op zijn eigen wijze." Zo begon Tolstoi in 1875 zijn Anna Karenina en zijn regel lijkt nog steeds opgeld te doen. De Amerikaans scenarioschrijver Greg Mottola verhaalt in zijn regiedebuut The daytrippers over zo'n ongelukkig gezin.

Als Eliza (Hope Davis) een liefdesbriefje vindt dat aan haar echtgenoot Louis (Stanley Tucci) gericht lijkt te zijn gaat zij onmiddellijk naar haar ouderlijk huis. Aan de ontbijttafel treft zij haar pinnige en bemoeizieke moeder Rita (Anna Meara), haar stille vader Jim (Pat McNamara), haar grillige zus Jo (Parker Posey) en diens pretentieuze vriend Carl (Liev Schreiber). In een familieberaad wordt besloten Louis op zijn werk in Manhattan op te zoeken om uitleg te vragen. Louis blijkt echter die middag vrijgenomen te hebben, waarop de zoektocht echt kan beginnen. Met zijn vijven in een auto zonder verwarming is voldoende aanleiding voor allerlei spanningen.

Het verbaasde mij te lezen dat Mottola scenarioschrijver is, aangezien het script niet erg overtuigend is. De rollen zijn clichématig en de ontwikkeling is gekunsteld. Dat de acteurs nog iets behoorlijks weten te leveren mag bijzonder heten. Allerlei verwikkelingen en bijfiguren lijken te zijn opgenomen om het verhaal te rekken tot een avondvullende film. De ontknoping belooft een opleving, maar is uiteindelijk niet erg bevredigend. Je krijgt het gevoel dat het interessante deel van het verhaal pas begint nadat de slottitels afgelopen zijn.

Toch is het niet allemaal treurigheid. Ik heb, zeker in het begin, uitgebreid zitten gniffelen. Zo vertelt Carl over de roman die hij geschreven heeft. Hoe meer hij uitweidt over het plot, des te tenenkrommender het wordt. Ook bij het gedrag van de moeder weet je niet meer of je moet lachen of je hoofd in afgrijzen afwenden.

Maar uiteindelijk beklijft het gevoel dat de film even middelmatig is als het milieu dat het omschrijft. Ieder ongelukkig gezin mag dan uniek zijn, het levert niet altijd een boeiend verhaal op.

Cijfer (0-10): 5