The chamber

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1997
• Regie: James Foley
• Met: Chris O'Donnell, Gene Hackman, Faye Dunaway
• Scenario: William Goldman en Chris Reese op basis van de roman van John Grisham
• Camera: Ian Baker
• Geluid: José Antonio García
• Montage: Mark Warner
• Art directie: David Brisbin
• Muziek: Carter Burwell
• kleur, DTS, 113 minuten
• Gezien: 18 november 1997, Sneak Preview, Camera, Utrecht

Paarlen voor de zwijnen. Dat is het spel van Gene Hackman in de nieuwe Grishamverfilming The chamber. Zo doorleefd als hij speelt, zo doods is de film.

Zoals in alle Grishamverhalen is de hoofdpersoon een jonge goedbedoelende advocaat. Dit keer heet hij Adam Hall, gespeeld door de kleurloze Chris O'Donnell. Hij wil dolgraag de ter dood veroordeelde Sam Cayhall (Gene Hackman) verdedigen, die in de jaren zestig als Ku Klux Klan-lid een bomaanslag gepleegd heeft waarbij twee kleine kinderen de dood vonden. Adam heeft een bijzondere reden: Sam is zijn grootvader. Adams vader heeft toen hij klein was zelfmoord gepleegd, en hij vermoed de sleutel tot deze daad bij Sam te vinden.

Het is niet duidelijk of The chamber bedoeld is als juridische thriller of als psychologisch drama. En nog erger: het is als geen van beide geslaagd. De telkens herhaalde explosie met diep basgeluid suggereert spanning, maar het juridisch geneuzel is saai en voorspelbaar. En de psychologie is te rechtlijnig om boeiend te zijn. Zo ziet de vader ziet iets vreselijks in zijn jeugd en 'daarom' pleegt hij jaren later zelfmoord. Het is me te vanzelfsprekend.

Het enige wat The chamber interessant maakt is het spel van twee oude rotten in het vak. Faye Dunaway speelt de tante van Adam, die zwaar te lijden heeft onder haar jeugd. Haar rol is afstotend en aantrekkelijk tegelijk, maar zo nu en dan trekt ze net te veel registers open. Gene Hackman speelt daarentegen klein, zelfs in de heftige uitbarstingen. Hij weet zijn ogen iets anders te laten zeggen dan zijn stem en houding, wat hem zeer levensecht maakt. En de opbouw van monster tot nare, zielige oude man is magistraal.

Maar helaas, Hollywood heeft geen respect meer voor meesters als Hackman. Telkens als hij een gevoelige scène speelt zwellen de violen aan. Kitsch en cliché krijgen de overhand. Hackman heeft het allemaal voor niets gedaan.

Stop je oren dicht en je krijgt een paar mooie dingen te zien in The chamber. Voldoende voor een goede film is het niet.

Cijfer (0-10): 5