Bedrooms & hallways

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigd Koninkrijk / Frankrijk / Duitsland, 1998
• Regie: Rose Troche
• Met: Kevin McKidd, Hugo Weaving, James Purefoy, Tom Hollander, Christopher Fulford en Julie Graham
• Scenario: Robert Farrat
• Camera: Ashley Rowe
• Montage: Christopher Blunden
• Art directie: Richard Bridgland
• Muziek: Alfredo D. Troche en Ian MacPherson
• Rank colour, Dolby, 96 minuten
• Gezien: 2 november 1999, Sneak preview, Camera, Utrecht

Het is telkens weer vermakelijk: een sneak preview waarin het publiek geconfronteerd wordt met zoenende mannen. Nederlanders mogen zich er dan op voorstaan dat ze een tolerant volk vormen, velen kunnen hun afschuw over zoveel vunzigheid niet voor zich houden. Het geeft aan dat een homofilm maar moeilijk als een gewone film te zien en te beoordelen is. De reacties worden al snel in negatieve of positieve richting versterkt. Daarmee zeggen ze meer over de houding van de kijker ten opzichte van homoseksualiteit dan over de film.

Het in Londen spelende Bedrooms & hallways van Rose Troche (Go fish) is een film die dit soort reacties oproept, maar nader beschouwd is het een degelijk in elkaar gezette komedie over relaties, seks en new age. Toegegeven, hij is iets gewaagder dan we gewoonlijk te zien krijgen, maar echt opzienbarend is hij niet. Daarvoor worden de spanningen te weinig uitgewerkt en blijven de karakters te oppervlakkig.

De film draait om Leo (Kevin McKidd) die op zijn dertigste verjaardag de gebeurtenissen die tot zijn huidige situatie hebben geleid overdenkt. Een paar maanden eerder heeft hij zich, ten einde raad omdat hij geen vriend kon krijgen, aangesloten bij een esoterische mannenpraatgroep. Daar is zijn oog gevallen op Brendan (James Purefoy), die op het punt stond zijn vriendin te verlaten. In de tussentijd legde Leo's kinky huisgenoot Darren (Tom Hollander) het aan met de ogenschijnlijk saaie makelaar Jeremy (Hugo Weaver), die de te verkopen huizen vooral uitzoekt op de mogelijkheid er een liefdesnest in te bouwen.

Het is vooral deze laatste verhaallijn die de meeste lachsalvo's oproept. Het zwaar aangezette nichterige spel van Hollander en de strakke kop van Weaver zorgen voor een contrast die iedere scène tussen de twee komisch maakt. Veel minder sterk zijn de grappen over new age. Het script is al vijf jaar oud en dat maakt de tijdsgebonden grappen wat oubollig.

Hoe grappig de film ook is, er wringt iets. Er ligt een te scherpe scheiding tussen de verhaallijnen die tot lachen moeten aanzetten en de gebeurtenissen die we serieus zouden moeten nemen. De humor wordt hiermee een intermezzo in plaats van een middel om het verhaal te vertellen. En daarmee is de kans gemist om een echte goede komedie te maken, waarbij iedere grap je iets dichter bij de kern brengt. Nu is er sprake van twee parallelle films, waarbij de komedie het dik wint van de vertelling.

Bedrooms & hallways lijkt uitzonderlijk, omdat hij niet uitsluitend over hetero's gaat. In feite is het een doorsnee romantische komedie (maar wel een behoorlijk leuke). Bijzonder wordt hij pas als er bezoekers naast je zitten, die niet weten waar ze naartoe gegaan zijn.