À toute vitesse

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Frankrijk, 1996
• Regie: Gaël Morel
• Met: Pascal Cervo, Stéphane Rideau, Elodie Bouchez, Mezziane Bardadi
• Scenario: Catherine Corsini, Gaël Morel
• Camera: Jeanne Lapoirie
• Montage: Catherine Schwartz
• kleur, 105 minuten
• Gezien: 10 augustus 1997, 't Hoogt, Utrecht

Wie geroerd was door Techiné's Les roseaux sauvages zal nieuwsgierig zijn naar À toute vitesse. De hoofdrolspeler uit Les roseaux, Gaël Morel regisseert twee medespelers, Élodie Bouchez en Stéphane Rideau. Helaas is het maar al te duidelijk dat À toute vitesse een regiedebuut is.

Morel lijkt zijn hand te overspelen door een aantal verhalen over jongeren in een Zuid-Franse stad tegelijk te vertellen. De arbeiderszoon Quentin (Pascal Cervo) is net doorgebroken met zijn eerste boek. Het literaire circus doen hem steeds meer vervreemden van zijn vriendin Julie (Élodie Bouchez) en zijn jeugdvriend Jimmy (Stéphane Rideau). Deze twee voelen meer voor het racen op motoren dan artistiek gekeuvel. Intussen zoekt Quentin contact met de Arabische Samir, die net zijn vriend heeft verloren. Quentin wil Samir tot het onderwerp van zijn nieuwe boek maken en maakt misbruik van de liefde die Samir voor hem voelt.

À toute vitesse wisselt voortdurend van perspectief. Aanvankelijk is Quentin het middelpunt, maar dan verdwijnt hij voor lange tijd uit beeld en komt de aandacht bij Julie en Jimmy te liggen. Dit vraagt meer beheersing van een regisseur dan waarover Morel nu beschikt. Hierdoor komen de personages amper tot leven. Ook de snelheidsliefde waar de titel over spreekt komt niet over, omdat snel gesneden scènes onderbroken worden met de uit veel Franse films bekende dialogen. Deze missen de levendigheid die regisseurs als Techiné en Rohmer hun spelers in de mond leggen en worden bovendien zeer houterig uitgesproken.

Het acteerwerk in À toute vitesse is nogal mat. Alleen Élodie Bouchez weet daar bij tijd en wijle aan te ontkomen. Zij heeft dan ook een charme die acteerprestaties bijna onnodig maken. Dat Bouchez en Rideau bijna dezelfde rollen moeten spelen als in Les roseaux sauvages lijkt hen niet erg gestimuleerd te hebben.

Het verhaal van een van zijn omgeving vervreemde kunstenaar zou wel eens autobiografisch kunnen zijn. À toute vitesse was waarschijnlijk een stuk interessanter geweest als Morel zich daarop had geconcentreerd en de motieven en gevoelens van Quentin beter naar voren had gebracht. Misschien heeft hij het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om Bouchez en Rideau bijrollen te geven.

Cijfer (0-10): 5