Nénette et Boni

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Frankrijk, 1996
• 113 minuten
• Met: Gregoire Colin, Alex Houri, Valeria Bruni-Tedeschi, Jacques Nolot,
• Alex Descas, Jamilia Farah
• Regie: Claire Denis
• Scenario: Claire Denis, Jean-Pol Fargeau
• Camera: Agnes Godard
• Montage: Yann Dedet
• Muziek: Tindersticks
• Gezien: 26 februari 1997, 't Hoogt, Utrecht

Akkoord, ik was bevooroordeeld. Een soundtrack van de Tindersticks, dat beloofde wat. Maar er bleek van veel meer te genieten dan van de muziek alleen.

Boni, een jongen van rond de twintig, woont met een aantal vrienden in het huis van zijn overleden moeder in Marseille. Het konijn in de douchebak zegt genoeg over de staat van de huishouding. Boni poogt zijn hoofd boven water te houden met het verkopen van pizza's. De rest van de tijd vult hij met fantasieën over de bakkersvrouw. Op een dag wacht hem een onaangename verrassing. Zijn jongere zus Nénette is uit het internaat weggelopen en komt naar hem in plaats van naar de door beiden verachte vader. Bovendien blijkt ze zwanger te zijn.

Het verhaal, en vooral het slot, is niet het sterkste element van Nénette et Boni. Maar regisseur Claire Denis (J'ai pas sommeil) laat echter een reeks beelden en scenes zien die visueel sterk en ontroerend zijn zonder in sentimentaliteit te vervallen. De film spreekt haast de tastzin aan met zachte pantoffels en pizzadeeg. Niet iedereen zal het trage tempo kunnen waarderen, maar zitvlees wordt ruimschoots beloond. Beeld, kleur, geluid en spel zijn zeer verzorgd en vormen een zinnenprikkelend geheel. Suikervrije kauwgom voor de ogen dus.

Cijfer (0-10): 8