IFFR, dagverslag 27 januari 1999

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 27 januari 1999

Een aantal films heb ik vooraf kunnen zien, en veruit de leukste was Buffalo '66 van de acteur Vincent Gallo. Een man (gespeeld door Gallo zelf) komt na vijf jaar vrij uit de gevangenis. Er is een klein probleempje: hij heeft zijn ouders niets over zijn veroordeling verteld en erger nog, ze denken dat hij getrouwd is. Hij ontvoert een meisje (Christina Ricci) en draagt haar op zijn vrouw te spelen bij het familiebezoek. Zij kwijt zich beter van haar rol dan de bedoeling was.
De smaak van de film is licht ranzig en bitterzoet. Het spel van Gallo en bovenal Ricci is hilarisch en hartverwarmend tegelijk. Een feel-good-movie voor wie daar eigenlijk niet van houdt.

Drie jaar geleden debuteerde de Japanner Kore-Eda Hirokazu met de wonderschone film Maborosi. Zijn tweede speelfilm, After life lijkt meer op de documentaires die hij van oorsprong maakt. In een landhuis komen mensen bij elkaar die net overleden zijn. Ze krijgen drie dagen tijd om te bepalen welke herinnering ze mee willen nemen naar het hiernamaals.
Kore-Eda laat de rollen niet alleen spelen door acteurs, maar ook door 'gewone' Japanners. Dit geeft een prachtig beeld van wat dit, meestal zo zwijgzame en cryptische volk, beweegt. De film heeft een wat traag tempo, maar dat geeft wel de gelegenheid om wat vragen aan jezelf te stellen.

After life in de pers.

Ook Japans, maar geheel tegengesteld, is Bullet ballet van Tsukamoto Shinya (Tetsuo). Een yup slaat geheel door als zijn vriendin zich van het leven berooft en begeeft zich in de wereld van de jeugdbenden.
Aanvankelijk weet de grauwe zwart-wit fotografie wel te boeien, maar de platheid van de karakters en het extreme geweld zorgen ervoor dat deze films alleen voor liefhebbers te verdragen is.

La vie sur terre van Abderrahmane Sissako is een van de films in een Franse reeks over de viering van het jaar 2000. Een regisseur keert terug van Parijs naar zijn geboorteplaats in Mali om te ontdekken dat de dorpsbewoners hele andere dingen aan hun hoofd hebben dan de eeuwwende.
De film geeft een mooi beeld van het leven in een Afrikaans dorp. Er gebeurt weinig spectaculairs, maar misschien is dat nu juist de boodschap van deze kleurrijke film.

Very bad things van Peter Berg doet sterk denken aan Shallow Grave. Tijdens een vrijgezellenparty overlijdt een prostituee en de heren besluiten haar te begraven en te vergeten. Maar zo gemakkelijk blijkt dat niet te gaan, vooral als de aanstaande en bijkans hysterische bruid op haar strepen gaat staan.
Shallow Grave was overtuigend door de morele ineenstorting van aanvankelijk behoorlijk normaal overkomende personen. Very bad things mist deze psychologische diepgang en compenseert dat met grappen, die zo nu en dan wel erg leuk zijn, en expliciet geweld. Een film die soms vermaakt, soms afstoot, maar niet erg lang blijft hangen.

Very bad things in de pers.

Ga naar morgen of de index.