IFFR, dagverslag 2 februari 2000

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 2 februari 2000

Een van de interessante dingen van een festival is dat bij veel voorstellingen de regisseur aanwezig is. Na afloop is er een kwartiertje de gelegenheid om vragen te stellen, maar meestal is de zaal al grotendeels leeggestroomd. Vandaag bleef er een zaal behoorlijk vol. Het geheim? Laat een Franse regisseur (Antoine Desrosières in dit geval) in het Engels zijn film inleiden. Dit was zo schattig en lachwekkend dat iedereen er meer van wil meemaken.

De eerste film van de dag sloot mooi aan bij de laatste van gisteren. Net als in 'Un amore' draait Río Escondido van de Argentijnse regisseuse Mercedes García Guevara om de liefde. Een vrouw vermoedt dat haar man een kind heeft in een afgelegen dorp. Ze reist er naartoe met onvoorziene gevoglen. In deze film krijgen de karakters wél de gelegenheid om zich te ontwikkelen en kleine dingen te laten zien. Vooral de hoofdrolspeelster, Paola Krum, is vanwege haar treurige blik een genot om naar te kijken. Voeg daar de mooie landschapsfotografie aan toe en je vergeeft de makers zo het met veel muziek omklede Hollywoodachtige einde.

Timeless melody van Oluhara Hiroshi, deelnemer aan de Tiger Competitie, is het soort Japanse film waar ik al een week op zat te hopen. Ingetogen met een dun gesponnen plotlijn en veel ruimte om de karakters te interpreteren. Het verhaal speelt grotendeels in een biljartzaal waar een jongen en een meisje muziek maken en 's nachts slapen op de tafels. Het blijft me een raadsel waarom de ene langzame zo leeg en de andere zo rijk overkomt. Misschien heeft het te maken met ritme, aangezien de regisseur van oorsprong musicus is.

Zo sober als 'Timeless melody' is, zo vol zit de Indiaase film Split wide open van Dev Benegal. Hij is genoemd naar een populaire talkshow waarin vooral veel openbare biechten over sex aan de orde komen. Daarnaast komen kinderroof en de watermaffie aan de orde. De boodschap lijkt te zijn dat de televisie om de werkelijke problemen heendraait. De regisseur heeft wel erg veel tijd nodig om dat te laten zien. Ook de verschillende stijlvormen, zoals het rechtstreeks spreken in de camera, gaan op den duur vervelen. Aangezien het spel ook al niet van te hoog niveau is staat de film niet erg op mijn lijstje.

Les petits frères van de Fransman Jacques Doillon gaat over jonge tieners in de buitenwijken van Parijs. Ze zitten in een niemandsland tussen de kindertjd en volwassenheid en Doillon maakt haarscherp duidelijk hoe ze de criminaliteit ingezogen worden. De scènes waarin de spelertjes zich uit mogen leven zijn erg overtuigend, waar ze echt moeten acteren is dat minder het geval.

Banqueroute van de Fransman Antoine Desrosières (die van het Franglais) was de tweede Tiger-film van vandaag. Het is een in zwart-wit opgenomen road movie die doet denken aan de nouvelle vague-films. Desrosières begon de opnames met alleen een landkaart met de plaatsen van de verschillende lokaties. Het gevolg is dat het verhaal nogal grillig is. Een beurshandelaar op de vlucht en een zwangere vrouw die door haar vriend het huis uitgezet is proberen van elkaar af te komen, wat ze lastig valt. Banqueroute is een grimmig-vrolijke film die vooral verrast in de losse gebeurtenissen. Of hij lang in het geheugen blijft hangen is maar de vraag.

Ga naar morgen of de index.