IFFR, dagverslag 27 januari 2000

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

International Film Festival Rotterdam

Dagverslag 27 januari 2000

Het festival staat dit jaar in het teken van Japan. Geen straf wat mij betreft, de afgelopen jaren was dat land een van de belangrijkste bronnen van verrassingen. Vandaag stonden er drie Japanse films op mijn programma en het zullen niet de laatste zijn.

Tel-club (Natsu ni umareru) van de Japanner Murakami Kenji is een dagboekachtige film die steeds meer richting fictie gaat. Een jonge regisseur is terug bij zijn ouders om te wachten op de bevalling van zijn schoonzus. Hij verveelt zich rot totdat hij een datingbureau ontdekt. Het is een film die met veel zelfspot en humor gemaakt is. Een terugkerend ritueel is het lezen van de kalenderspreuk bij de ochtendplas. Ook de verveling van een provincieplaats is sterk verbeeld. Helaas eindigt Tel-club niet zo sterk al hij begint.

Blue chong van de Lee Sang-il gaat over de lastige positie van Koreaanse jongeren in Japan. Het is een bekend verhaal: het conflict tussen twee identiteiten; de schande om iets te beginnen met een Japanse. De film weet er niet veel verrassends aan toe te voegen en er wordt bovendien nogal houterig in gespeeld.

Beresina, oder die letzten Tage der Schweiz van Daniel Schmid is een zeer vermakelijke satire over een naieve Russische immigrante in Zwitserland. Ze hoopt via haar invloedrijke vrienden een Zwitsers paspoort te krijgen, terwijl zij er alleen maar op uit zijn haar (seksueel) te gebruiken. Hoofdrolspeelster Elena Panova spettert het doek af. Een aanrader.

De Koraan Jang Sun-Woo, aan wie een paar jaar geleden in Rotterdam een retrospectief werd gewijd, maakt ongemakkelijke maar indrukwekkende films waarin macht en seksualiteit een belangrijke rol spelen. In Lies gaat hij daarin verder dan voorheen, want deze film bestaat uit niet veel meer dan het tonen van een sado-masochistische relatie. Niet altijd prettig om te zien vanwege het extreme realisme, maar de film legt wel haarscherp de wisselende afhankelijkheden tussen de personages bloot.

Hazy life (Donten seikatsu) van de Japanner Yamashita Nobuhiro doet mee in de Tiger Awards competitie, waarin veertien films van beginnende regisseurs vertoond worden. Het is een film over apatische jongeren die maar met moeite de eindjes aan elkaar weten te knopen. Hoewel er genoeg grappige elementen in zitten, zoals de kleding en de enorme vetkuif van de hoofdrolspeler, overheerst de leegte en de treurigheid. De film is te fragmentarisch om echt boeiend te worden.

Ga naar morgen of de index.