Grace of my heart

Filmrecensie van Jan-Willem Swane

• Verenigde Staten, 1996
• Met: Illeana Douglas, Matt Dillon, Eric Stoltz, John Murray, Cheryl Steed, John Turturro
• Regie: Allison Anders
• Scenario: Allison Anders
• Camera: Jean Yves Escoffier
• Montage: James Kwei, Harvey Rosenstock
• Art directie: François Séguin
• Muziek: Elvis Costello, Larry Klein, J. Mascis, Burt Bacharach e.a.
• CFI Color, DTS stereo/Digital DTS sound, 115 minuten
• Gezien: 4 maart 1997, Sneak Preview, Camera Utrecht

Bij de eindtitels van Grace of my heart verschijnt wie op de kinderen van regisseur Allison Anders heeft gepast. En dat is meteen de sleutel van tot film: hoe combineren vrouwen hun persoonlijke leven en hun vak en wat wint de strijd om de aandacht. Saai? Nee.

De film begint in 1958 wanneer Edna Buxton (Illeana Douglas, geïnspireerd op Carole King) een talentenjacht en daarmee een platencontract wint. Ze trekt naar New York, maar het contract blijkt waardeloos. Een platenbaas brengt haar, voor om haar tranen, in contact met de miezerige producer Joel Millner (John Turturro), die haar inhuurt als songwriter. Hij geeft haar een nieuwe naam, Denise Waverly, en een achterbuurtverleden. Haar grote droom blijft zingen, maar zangeressen zijn onverkoopbaar geworden. Ze laat zich sterk beinvloeden door de mannen om haar heen, en uiteindelijk volgt ze de op Brian Wilson-achtige Jay Phillips (Matt Dillon) naar de Westkust. Hier lijkt haar droom werkelijkheid te worden, maar haar omgeving zit haar weer in de weg. Intussen krijgen we een mooi beeld van de hippietijd en de opkomst van de singer-songwriters.

Wat als eerste opvalt is dat Allison Anders de muziekbiz noch beschrijft als een glamourwereld, noch als een pathetisch tranendal. Ze laat gewone mensen zien in hun leven en hun werk. De vrouwen zijn sympathieker dan de mannen, maar dat mag wel eens naast alle platte vrouwenrollen waar de Amerikaans film patent op heeft.

Hoogtepunt van de film zijn de songs. Om de aha erlebnis te vermijden zijn het nieuwe liedjes die gebaseerd zijn op de klassieke voorbeelden, geschreven door oudgedienden als Burt Bacharach en jongere collega's als Elvis Costello en J. Mascis van Dinosaur Jr. Ze zijn meer dan prettige onderbrekingen: ze vormen met hun teksten een wezenlijk onderdeel van het verhaal. Voor het eerst in jaren kom ik in de verleiding om de soundtrack te gaan kopen.

Over het visuele aspect heb ik gemengde gevoelens. De art direction van de film zet het verschil tussen Oost- en Westkust en het tijdsverloop overtuigend neer. De regie is echter niet bijster origineel. Aan het eind krijg je bijvoorbeeld een reeks foto's te zien om het verhaal te recapituleren. Dat heb ik al te vaak gezien.

Illeana Douglas laat in haar rol op een mooie manier kracht en onzekerheid elkaar afwisselen. Dat Anders geen schoonheid voor de hoofdrol heeft aangetrokken maakt de rol alleen maar overtuigender. John Turturro speelt Joel Millner een beetje over de top en Matt Dillon kan de narcotische paranoia niet helemaal aan.

Het script zal voor sommigen te weinig spectaculair zijn, maar dat wordt goedgemaakt door de levensechtheid. Anders vertelt op een intelligente manier haar verhaal en wordt nergens drammerig. Ze weet een goed evenwicht te bewaren tussen betrokkenheid en afstand.

Grace of my heart is een genot voor hoofd en oor. Het script is sterk en de muziek maakt de film bijzonder. Minpuntje is dat de mannenrollen wel erg karikaturaal zijn.

Cijfer (0-10): 8